blood, pain and lies ♠︎ taennie

33 (part-1)

SOLO izleyin 900m olsun (5-10 saniye açık durdursanız yeter st kasın demiyorum)

Size müthiş bir soru; You and Me mi güzel yoksa Solo mu? (Benim favorim y&m)

Son soru; favori Blackpink sololarını sıralar mısınız?

Bitti, iyi okumalar 💖

|||||||||||||||||||||||

taehyung

Beş yıllık bir boşluk... bir insanın hayatında beş yıllık boşluğun yeri doldurulabilir miydi? Hayatım Lisa ile birlikte ziyan edilmişti.

Jisoo. Lalisa'nın biricik üvey kardeşi. Üvey babası tarafından Jisoo ile birlikte dadılarla büyütülmüş yol arkadaşıydı. Ya da ben öyle sanıyordum.

Tâ ki Jisoo konuşana kadar.

1 gün 23 saat önce...

"Bak emin misin Jin?"

Jin heyecanla elimi tutmuş hastanede koştururken peşinden onu yakalamak çok zordu.

Jisoo uyanmıştı. Havalara uçuyordu mutluluktan. Doktor dinlenmeli dediği için polisler bile odasına adımlayamıyorken beni ziyaretçi olarak yoğun bakım katına aldı.

Biraz daha koştuk ve Jisoo'nun kaldığı odaya geldik. Camdan eşine bakarken gözleri dolu doluydu, sevinç içinde ama aynı zamanda mutsuzdu. Jisoo biraz uyutulmuştu ödemi dinsin diye fakat uyanma vakti gelmişti. Birkaç gün sonra ona bunu yapan belli olacaktı.

Aklımda Jennie vardı. Elimde telefonla arama kaydından ismine bakarken dalmış gitmiştim. Jin omzumu sıvazlarken dolu gözlerimi kırpıştırdım. Sadece Jennie ile.olma hayallerim değil aynı zamanda iyi bir baba olma umutlarım körelmişti. Diana ve Jennie benden nefret ediyor olmalılardı.

Jennie benden sonra geleceğini söylediği için onu evde bırakmıştım ve şimdi onun gelebilmesi için gitme vaktiydi.

Jin'in omzuna dokunduğumda gözleri beni buldu. "Ben gidiyorum, Jennie'ye haber ver gelsin. Ve çaktırmadan Diana'yı sorar mısın?" Başını olumlu sallayınca hafif tebessüm edip eve doğru yol aldım. Kapıyı Lalisa açmıştı.

Kapıdan geçtim ve ceketimi astım. Lalisa bana pür dikkat bakıyordu. "Ne oldu?" Kaşını çattı ve kapıyı kapattı.

"Neden iyi değilsin?" Sesi durgundu. Yorulmuş görünüyordu.

Kaşlarımı kaldırdım. "Hep iyi olmak zorunda mıyım? Bu sefer kötü olmak istiyorum. Aslında ben hep kötü biriydim biliyor musun? İnanmadın mı? Tabii inanmazsın, beni tanımıyorsun bile. Ama o tanıyor, tanıyor ki benden uzak duruyor. Bu yüzden çocuğumu bile sakladı benden. " gözlerim artık akarken sesim gittikçe değişiyordu. Yüzüm ağlamaktan büzüştü. "Sen dedin ya bana onlar senden nefret ediyor diye... evet, şimdi ediyorlar. Yüzdü yüz!"

Ayakkabıları fırlatırken hıçkıra hıçkıra ağlamaya devam ettim. Nefesim kesiliyordu ve göğüs kafesim sıkılaşıyordu ama ağlamamı durduramıyordum yine de. Lalisa geleceği vakit ondan bir kaç adım daha uzaklaştım ve elimle durmasını işaret ettim. İhtiyacım olan ilgi ona ait değildi.

"Birileri eşine kavuşurken ben ruh eşimi ve parçamı kaybettim." Merdivenlere çıkarken Lalisa'nın sesini duydum.

"Anlamadım. Kim eşine kavuşmuş?"