Pretty but Deadly

Chapter 11: Odd Questions

Palubog na ang araw ng makarating kami sa restaurant. Tatlong bayan ang dinaanan namin kaya matagal ang byahe. Bukod roon ay traffic and we even encountered a stupid parade. Pagkababa ko sa van ay agad naman nitong pinaharurot paaalis.

I gaze at those coverings in front of the restaurant. I've also read the 'Under Renovation' sign on it. Napailing na lang ako at tinulak ang nakasara sa dadaanan ko. Behind those covers is a mess. The glass wall was gone while the little garden outside was now destroyed, broken pots and uprooted flowering plants. Tanaw ko rin mula dito sa labas ang mga natumba at gulo-gulong lamesa at upuan sa loob. Yeah... This place really needs a renovation.

Nagkibit-balikat na lamang ako at muling naglakad papasok. Hobbling, I walk taking tentative steps. Dumudugo ang sugat ko every time I took a lot of movements with coordination of my legs. My breath slightly shudders in pain. Had I mention that I'm hungry, too? If they took me away the other night and I came back tonight, this means I haven't eaten for a day. Kaya bahagyang nanginginig na rin ang mga kamay ko sa gutom at pagod. Damn those stupid kidnappers! As if, they gain any ransom for this. Tsk!

Habang naglalakad ako papasok ay tanaw ko rin ang mga tao sa loob. Limang kalalakihan ang nakayuko sa harap ng isang lalaking tila sumisigaw sa galit. Nakatalikod ang lalaking iyon sa akin pero nakikilala ko siya. Naglakad pa ako palapit para marinig ko ang pinag-uusapan nila. Ano kayang ikinagagalit ng demonyong 'to?

"If you can't find her then you're all fucking useless!"

Mas lalong yumuko ang mga taong kaharap niya ng muli itong sumigaw. I rolled my eyes at them. Scaredy-cats!

"S-sir Henderson, but we already know what organization was behind this." Mahinang saad ng isa sa kanila. I believe these five morons are one of his minions the way they talk to him with respect.

"Who?" Devon asked impatiently.

"We figured out that they are from Dark Clan−−." Natigil ito sa binabalita niya ng iniangat nito ang kanyang ulo at nagtama ang mga mata namin. Ang apat nitong katabi ay nagtaka sa pagtigil nito kaya't tumingin sila sa kanya hanggang sa sinundan din nila ang tinitignan nito. Even Devon followed their gaze and it end up on me. Mukha silang nakakita ng multo. They look stupid. I just stared at them looking bored.

"What are you looking at?" Taas-kilay kong tanong sa kanila. The frustration in Devon's face was wiped out with relief that quickly turned into a blank expression. Sinenyasan nito ang minions niya na umalis kaya agad naman nilang nilisan ang lugar.

A weird tension surrounds the two of us after they left. Tinignan niya ako ng unti-unti mula ulo hanggang paa. Napakunot ang noo nito ng makita ang telang may dugo na nakapalibot sa hita ko.

"What happen?" He asked breaking the silence. 

Naglakad ako na parang normal paabante habang nakatingin lang siya sakin, naghihintay ng sagot. At naghihintay ito sa wala. Nilagpasan ko ito pero bigla niya akong hinawakan sa braso at wala akong nagawa kundi ay tumigil. Sinamaan ko ito ng tingin at ganon din siya sa akin.

"I haven't eaten for a day so stop bugging me, demon." I told him in a controlled tone. Sometimes you became someone else if there is nothing inside your stomach. And right now, I'm not in the mood to bicker with this demon and do storytelling. Kanina ko pa rin tinatago ang pagpapakahirap ko sa paglalakad. Ayokong mapansin niya o kahit na sino ang bigat ng paghinga ko dahil sa sakit. Hinawakan ko ang kamay nito at tinanggal mula sa pagkakakapit sa braso ko. Muli akong naglakad patunggo sa kusina.