Pretty but Deadly

Chapter 46: Game of Chess

Kung kailan nais ko ng ipagpatuloy ang tahimik na buhay ay saka naman ako hinihilang pumatay muli ng tao. Akala ko ay matatapos na ang hirap ko sa apat na sildang kinalagyan sa akin ng Dark Clan. I thought they would stop there since their remains got burnt. But, it seems like they still have lots of cards to use against us. They won’t stop until they beat Clementes, would they?

Maiitim kong pinagmasdan si Gazelle habang humahagulgol ito ng iyak. Alam kong nanginginig ito sa takot at hindi dahil sa lamig ng ulan na sinuong nito upang makapunta sa mansyon. Basang-basa ito ng ulan at ito ay patuloy na pumapatak sa puting sahig. Kasama dumaloy rito ang dugong lumalabas sa kanyang sugat sa kanang braso. Nadaplisan ito ng bala pero mukhang hindi niya iniinda ang sakit sa sobrang takot at pagkabigla.

“Where is Max?” maagap kong tanong. Siya ang sumundo sa mga ito.

“M-Monteverdi is still there…fighting. Mabilis ang mga pangyayare nang biglang sumugod ang mga may armas na tao. Marami sila! Sinubukan niya kaming batanyang dalawa habang nakikipagpalitan ng bala sa kanila, pero nakuha pa rin nila si Katy. He asked me to leave the place. S-Sabi niya ay maiiwan siya para masiguradong hindi sila makasunod sa akin papunta dito,” she told me as tears fall from her eyes furiously. “He’s asking for backup. A-Ang huli kong lingon sa kanya ay natamaan siya ng bala—”

“Sang lugar ito nagaganap?” I gritted my teeth. Mabilis umapaw ang galit na aking nararamdaman.

“Third street to the north, t-the most isolated one.”

I move fast and left the room. Narinig ko ang tawag nila sa pangalan ko pero hindi ko ito pinansin at patuloy lamang sa pagbaba mula sa ikalawang palapag. Narinig ko ang mga yabag nila sa ‘di kalayuan pasunod sa akin. I completely went out of the mansion and felt the cold, pouring rain on my skin. And then, a hand pulled me to stop and rapidly block my way. It was the Xavier guy.

“Utos ng Don na maiwan ka dito,” hinihingal nitong saad dahil sa paghabol sa akin. Walang isang iglap kong tinanggal ang pagkakawak nito sa akin at inagaw ang hawak nitong pistol kanina. Hindi ako nagpaliguy-ligoy at walang pikit-matang itinutok ito sa kanya. I met his eyes that are trying to conceal his fear while looking at mine.

“Hey, hey!” Ashton and other mafia assassins reached our place. Ang iba ay nilagpasan na lamang kami at nagtungo na lamang sa kanilang mga sasakyan. Si Ashton ay sumubok umawat sa amin.

“Kailangan niyang maiwan. Utos iyon ng Don,” sagot nito sa kanya.

“I don’t know who is deadlier between them, but Aurora is just a meter away from you. Siya ang makakaunang pumatay sayo kung hindi mo din siya sinunod. Just let her, ako na ang bahala,” Ashton told him and held my arm that is holding the gun down. “We don’t have much time. Sumabay ka na sa amin ni Aspen,” sabi niya sa akin.

Xavier pulled away in defeat. Siguro ay nagpag-isip niyang tama ang kausap nito. Isa pa, pinsan siya ng kanyang pinuno. Kahit nasa iisang sangay lamang sila sa organisasyon, sapat na iyon upang siya ay sumunod.

We ran to his black Mustang and saw Aspen scowling at us, waiting impatiently. Agad nitong pinatunog ang sasakyan at sabay-sabay kaming pumasok ng basa ng ulan. He started the engine and drove off the gate, following the other cars of his co-assassins.

“Overtake,” I commanded Ashton while I remained emotionless in the backseat. Tahimik lamang si Aspen sa passenger seat habang nakatingin sa bintana. “I know you can drive faster than this.” We are tailing all of them. Kami ang nasa dulo. The road is almost empty maybe because of this heavy rain. I’m getting very impatient of this situation.

“Relax. Kaya iyon ni Xam Monteverdi. Naging partner mo siya noon. Hindi siya itatapat sayo ng mafia kung hindi niya kayang sabayan ang lakas mo,” aniya.