Part(11)

2.4K 152 1
                                    

(Zawgyi)

မနက္မိုးလင္းလာေပမယ့္ေခါင္းကထိုးကာတဆစ္ဆစ္ကိုက္လာသည္မို႔သတၱိေနအိပ္ယာထထခ်င္းမွာမ်က္ႏွာႀကီး႐ႈံ ့မဲ့မိတယ္။

ဒီေန႔ေက်ာင္းသြားရမယ္။
မသြားလို႔မရဘူး။

အသိစိတ္ေၾကာင့္အတင္းအားယူကာထရင္းဆိုင္ကယ္နဲ႔အိမ္ဆီျပန္ေျပးမိသည္။ေဇာ္ေတဇကိုလဲေက်ာင္းကိုကိုယ့္ဘာသာလာဖို႔ပဲေျပာခဲ့လိုက္တယ္။

ဦးခန္႔ကိုကိုနဲ႔​ေဒၚလမင္းႏြယ္တို႔ႏွစ္ဦးမွာဧည့္ခန္းထဲတြင္မ်က္ႏွာမသာယာပဲ႐ွိေနၾကေလ၏။ေဒၚလမင္းႏြယ္မွာအခန္းတြင္းဟိုဘက္ဒီဘက္ေလ်ွာက္လ်က္ၿငိမ္ၿငိ္လံုးဝမေနေပ။ဦးခန္႔ကိုကိုမွာလဲဆက္တီခံုတြင္ထိုင္ကာဗ်ာမ်ားေန႐ွာသည့္ေဒၚလမင္းႏြယ္ကိုၾကည့္ရင္းသူပါ
ပူပန္လ်က္႐ွိ၏။

"အမီးရယ္..သားျပန္လာမွာပါကြယ္...စိတ္ကိုေအးေအးထားပါ"

"သားကျပန္မလာပဲတစ္ခါမွမေနဖူးဘူးေလအစ္ကိုရဲ႕အမီးဘယ္လိုစိတ္ေအးရမွာလဲ?ေနရာတကာဝုန္းဝုန္းဒိုင္းဒိုင္းလုပ္တတ္တဲ့အက်င့္နဲ႔ေတာ့မေတာ္လို႔မ်ား.."

"နမိတ္မ႐ွိတာေတြမေျပာရဘူးေလအမီးရယ္..သားကဆိုးေပမယ့္သူ႔ကိစၥသူသိပါတယ္..သားျပန္လာမွာစိတ္ခ်"

"ေဇာ္ေတဇကိုလဲဖုန္းေတြဆက္တာပဲ..မကိုင္ဘူးအစ္ကိုရဲ႕..ဧကႏၷႏွစ္ေယာက္သားဒုကၡတစ္ခုခု..."

ေဒၚလမင္းႏြယ္ရဲ႕စကားသံမဆံုးခင္မွာပဲဆိုင္ကယ္စက္သံတဝူးဝူးကိုၾကားလိုက္ရေလသည္။

"ကဲကိုယ္ေျပာသားပဲ...ျပန္လာၿပီေတြ႔လား?"

ေဒၚလမင္းႏြယ္ကဦးခန္႔ကိုကိုအားစကားျပန္မေျပာအားပဲဧည့္ခန္းဝကေနသတၱိေနအလာကိုေမ်ွာ္ေနေလသည္။

"သား"

အိမ္ထဲဝင္လာတဲ့သတၱိေနမွာသူ႔အေမစိတ္ပူေနတာကိုသိေသာ္လည္းမသိဟန္ျပဳကာေက်ာ္သြားေလ၏။သားစိတ္ကိုေကာင္းေကာင္းသိေသာေဒၚလမင္းႏြယ္မွာသတၱိေနရဲ႕လက္ကေလးကိုလွမ္းဆြဲရသည္။

သူ႔လက္ကိုလွမ္းဆြဲလိုက္တဲ့အေမ့ရဲ႕လက္မ်ားဟာဖြဖြေႏြးေႏြးရယ္ပါ။အေမ့မ်က္ဝန္းေတြကစိုးရိမ္ပူပန္ေနတာသိသာလြန္းေနတယ္။

ေဟာင္း..အတိတ္..ေႏွာင္း(ဟောင်း...အတိတ်..နှောင်း)(Completed)Where stories live. Discover now