Part(14)

2.2K 147 3
                                    

(Zawgyi)

ေဆးရံုဆင္းရမယ့္ေန႔ျဖစ္ပါသည္။
တစ္ပတ္လံုးလံုးေမ်ွာ္ေနခဲ့ေပမယ့္တစ္ခ်က္ကေလးမွလာမေတြ႔တဲ့ဝသုန္မင္းသန္႔ဆိုတဲ့လူဟာေလရက္စက္လြန္းပါဘိ။

တကယ္ဆိဳဖုန္းေလးတစ္callေလာက္ေတာ့ဆက္ၿပီးသတင္းေမးသင့္တယ္မလား။ငါ့ေၾကာင့္မင္းျဖစ္ရတာပါဆိုၿပီးႏွစ္သိမ့္မႈေလးေပးသင့္တယ္မလား။ဒဏ္ရာေတြကအရမ္းနာတာပဲခင္ဗ်ားရယ္ဆိုၿပီးခင္ဗ်ားကိုေျပာျပခ်င္ေသးတယ္ေလ။

တကယ္ပဲခင္ဗ်ားကကြၽန္ေတာ္ဘက္ကလိုက္ေနမွရမယ့္ပံုစံလား??။ကြၽန္ေတာ္လက္လႊတ္လိုက္တာနဲ႔ခင္ဗ်ားလြတ္ထြက္သြားမွာပဲ။

မရဘူး။ခင္ဗ်ားကိုဒီလိုျဖစ္ခြင့္မေပးဘူး။
ခင္ဗ်ားကြၽန္ေတာ့္ကိုနစ္နစ္မြန္းမြန္းျဖစ္ေစရမယ္။
ဒါဟာသတၱိေနရဲ႕အတၱပဲ။

ပစၥည္းေတြသိမ္းေနတဲ့အေမနဲ႔ဦးခန္႔ကိုကိုကိုၾကည့္ရင္းသတၱိေနကုတင္ေပၚမွာလက္သီးကိုက်စ္က်စ္ဆုပ္ထားမိတယ္။ဒီေန႔ေဇာ္ေတဇမ႐ွိပါ။ဒီေကာင္ေက်ာင္းသြားတယ္။ညက်မွလာေတြ႔မယ္တဲ့။မေတြ႔ရင္ေတာင္ရပါတယ္ေဇာ္ေတဇကေဆးရံုတက္တဲ့တစ္ပတ္လံုးတစ္ရက္မျပတ္လာခဲ့ၿပီးသူငယ္ခ်င္းေကာင္းပီသခဲ့တာ။

လူမဆန္တာကဟိုလူ..။
ဝသုန္မင္းသန္႔ဆိုတဲ့လူ..သူ႔ေၾကာင့္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့လူကိုတစ္စက္မွလွည့္မၾကည့္ခဲ့ဘူး။

သိပ္ကိုရက္စက္လြန္းတယ္။
ခင္ဗ်ားကိုတိတ္တခိုးေမ်ွာ္လင့္ေနရတာကေတာင္ကြၽန္ေတာ့္သိကၡာေတြကိုက်ဆင္းေစတယ္။ရင္ဘတ္ထဲကနာေလသိကၡာေတြမာနေတြကထိခိုက္ေလပဲ။

ကြၽန္ေတာ့္အေပၚမေကာင္းတဲ့လူကိုသိပ္ေမ်ွာ္လင့္ခဲ့မိလို႔။ခင္ဗ်ားကိုတမ္းတစိတ္ေၾကာင့္နာတဲ့အဲ့ရင္ဘတ္ကိုခြဲပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။

"သားသြားမယ္ေလ"

သူ႔လက္ကိုလာတြဲတဲ့ဦးခန္႔ကိုကိုရဲ႕လက္ကို႐ုန္းဖယ္လိုက္ရင္းသူထရပ္လိုက္သည္။

"ႏိုင္ရဲ႕လားအတိ"

"ကြၽန္ေတာ္ကိုယ့္လမ္းကိုယ္ေလ်ွာက္ႏိုင္တယ္"

သတၱိေနရဲ႕ေလသံဟာမာေက်ာေနခဲ့သည္။
ရင္ထဲကခံျပင္းစိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။

ေဟာင္း..အတိတ္..ေႏွာင္း(ဟောင်း...အတိတ်..နှောင်း)(Completed)Dove le storie prendono vita. Scoprilo ora