Part(13)

2.2K 124 2
                                    

(Zawgyi)

ေဆးရံုေပၚတြင္လဲေနေသာသတၱိေန၏လက္ဖဝါးေလးကိုဆုပ္ကိုင္ထားမိရင္းမ်က္ရည္မ်ားကသြင္သြင္က်လာခဲ့သည္။အနားကၾကည့္ေနေသာေဇာ္ေတဇကဝသုန္မင္းသန္႔နဲ႔ေဆးရံုကုတင္ေပၚကသတၱိေနကိုၾကည့္ရင္းစိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ေန၏။

"ဦး..သူကစိတ္ခ်ရပါၿပီ"

"ဟင့္အင္း..သူ႔အနားမွာပဲေနပါေစ..ငါ့ကိုမႏွင္ပါနဲ႔"

"မဟုတ္ဘူး..ႏွင္တာမဟုတ္ဘူး..ဦးဒီလိုလုပ္ေနရင္သတၱိေနကပိုဆိုးလိမ့္မယ္"

ပိုဆိုးလိမ့္မယ္တဲ့။

ထိုစကားကဝသုန္မင္းသန္႔ရဲ႕ရင္ကိုထိခိုက္သြားေစသည္။မီးေရာင္အလင္းေအာက္မွာေဖ်ာ့ေတာ့ေနတဲ့ေကာင္ကေလးရဲ႕မ်က္ႏွာကိုသူမ်က္ရည္အဝဲသားနဲ႔ၾကည့္ေနရသည္။

မင္းငါ့အဲ့ေလာက္ခ်စ္တာလားသတၱိေန..။

ငါမင္းကိုမခ်စ္ဘူးေလကြာ။ဇြတ္ႀကီးမတိုးပါနဲ႔။ေက်းဇူးျပဳၿပီးဇြတ္ႀကီးမတိုးပါနဲ႔။

"သား!!သတၱိေန!!အမေလး..သားေလး!"

႐ုတ္တရက္ႀကီးေအာ္ဟစ္ကာေရာက္လာတဲ့သတၱိေနရဲ႕မိခင္ျဖစ္သူေၾကာင့္ဝသုန္မင္းသန္႔မွာေနရာဖယ္ေပးလိုက္သည္။

"ငါ့သား..ငါ့သားျဖစ္ရတာမင္းေၾကာင့္!!"

ေဒၚလမင္းႏြယ္မ်က္လံုးရဲရဲမ်ားျဖင့္ဝသုန္မင္းသန္႔ရဲ႕အက်ႌစကိုဆြဲကာေျပာလိုက္သည္။ဝသုန္မင္းသန္႔မွာကားဘာမွျပန္မလုပ္ႏိုင္ပဲအသက္မဲ့စြာၿငိမ္သက္ေနရတယ္။

"အမီးရယ္အဲ့လိုမလုပ္ရဘူးေလကြာ"

"သူကစိတ္ခ်လို႔ရေနၿပီ..စိတ္ေလ်ွာ့ပါေဒၚေဒၚ"

ဦးခန္႔ကိုကိုကတစ္မ်ိဳးေဇာ္ေတဇကတစ္ဖံုေျဖေျပာေျပာေသာအခါမွေဒၚလမင္းႏြယ္ကလက္ကိုလႊတ္ေပးလိုက္ရင္းငိုေနေတာ့၏။

ဘာကိုမွဆက္မခံစားႏိုင္ေတာ့တဲ့ဝသုန္မင္းသန္႔မွာသတၱိေနရဲ႕မ်က္ႏွာေလးကိုသာတစ္ခ်က္ေငးေမာၾကည့္မိၿပီးအခန္းထဲကေနအျမန္ဆံုးထြက္ခဲ့မိတယ္။
အခန္းနဲ႔ေဝးရာတစ္ေနရာလဲေရာက္ေရာစိတ္မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲငိုေႂကြးမိေတာ့သည္။

ေဟာင္း..အတိတ္..ေႏွာင္း(ဟောင်း...အတိတ်..နှောင်း)(Completed)Where stories live. Discover now