Part(32)

1.3K 65 1
                                    

(Zawgyi)

အေရးေပၚခန္းေ႐ွ႕ကခံုတန္းေလးမွာထိုင္ေနသည့္ဝသုန္မင္းသန္႔ဆီမွ႐ႈိက္သံတသဲ့သဲ့ထြက္ေနသည္။သူ႔လက္ဖဝါးေလးကိုျဖန္႔ၾကည့္မိေတာ့ေဝဝါးေနတဲ့အျမင္အာရံုတြင္လက္ဖဝါးမွာေပေနတဲ့ေမာင့္ရဲ႕ေသြးေတြကိုျမင္လိုက္ရသည္။

"ေမာင္အသက္႐ွင္ပါ့မလား?"

ေက်းဇူးျပဳၿပီးေမာင္ရယ္ဘာမွမျဖစ္လိုက္ပါနဲ႔။

သူ႔မွာအခ်ိန္အေတာ္ၾကာသည္အထိထိုင္မရထမရႏွင့္မို့ငိုရင္းသာၿငိမ္​ေနရသည္။ဆရာဝန္မို႔ေမာင္အသက္႐ွင္ေနေသးတာသိေသာ္လည္းခြဲစိတ္ခန္းထဲကဆရာဝန္ေတြဆီမွဆိုးဆိုးဝါးဝါးresultတစ္ခုထြက္လာမွကိုသူေၾကာက္သည္။

ကိုမာဝင္သြားတာလိုမ်ိဴး...တစ္ခုခုထိခိုက္က်ိဳးေၾကသြားတာမ်ိဳးျဖစ္ရင္သူရင္က်ိဳးရမွာပါ။

ေတြးလိုက္ငိုလိုက္နဲ႔မ်က္ရည္ေတြေျခာက္သြားလိုက္ျပန္ၿပီးတလိမ့္လိမ့္စီးလာလိုက္နဲ႔အခ်ိန္ေတြကုန္လို႔ကုန္မွန္းေတာင္သူ႔မွာမသိ။အဘၾကင္မႈိင္းရဲ႕လက္ကသူ႔ပုခံုးေပၚက်လာမွသာသူအသိဝင္ရသည္။

မို႔ေမာက္အစ္ဖုေနတဲ့မ်က္ဝန္းေတြနဲ႔ေမာ့ၾကည့္တဲ့ဝသုန္မင္းသန္႔ကိုၾကည့္ရင္းအဘၾကင္မႈိင္းသက္ျပင္းခ်လိုက္ရ၏။

"ငါ့တူ...မင္းရဲ႕လက္မွာေပေနတဲ့ေသြးေတြကိုလည္းသြားေဆးလိုက္ပါဦးၿပီးရင္အိမ္ျပန္ၿပီးတစ္ေခါက္ေလာက္နားရင္နားလိုက္ေလ..ထိုင္ေနရတာလဲသံုးနာရီေလာက္႐ွိၿပီဆိုေတာ့..ပင္ပန္းေနေရာေပါ့"

"ဟင့္အင္း..မျပန္ဘူး..ေမာင့္မ်က္ႏွာကိုမျမင္ရမခ်င္းစိတ္မေအးႏိုင္လို႔ပါဘႀကီးရယ္"

ငိုသံစြက္စြာႏွင့္ေျပာလာတဲ့ဝသုန္မင္းသန္႔ေၾကာင့္အဘၾကင္မႈိင္းလည္းစိတ္မေကာင္းျဖစ္ရသည္။

"ေအးပါကြယ္...ဒါျဖင့္လက္ေတြသြားေဆးလိုက္ေနာ္..ျမင္မေကာင္းပါဘူးကြယ္"

"ဟင့္အင္း...ေမာင့္အေျခအေနကိုမသိရမခ်င္းဒီနားကေနဘယ္မွမသြားဘူး..ေမာင့္ကိုကြၽန္ေတာ္စိတ္မခ်ဘူး"

"ဟင္း...သေဘာပါပဲကြယ္..အရမ္းႀကီးလဲေသြးမပ်က္ပါနဲ႔ကြယ္..ဘယ္လိုအေျခအေနပဲျဖစ္ျဖစ္ခံႏိုင္ရည္႐ွိေအာင္ႀကိဳးစားထား"

ေဟာင္း..အတိတ္..ေႏွာင္း(ဟောင်း...အတိတ်..နှောင်း)(Completed)Where stories live. Discover now