"Komik değil, Jisung" Odanın karşısında oturan adamı azarlarsınız, o bir kahkahayla yere yığılır, siz konuşurken dudaklarınızdan bir hıçkırık kaçar. En az beş dakikadır sizi hiç durmadan rahatsız ediyorlardı ve şu ana kadar sonu görünmüyordu.
Nefesinizi tutmayı ve suyu baş aşağı içmeyi çoktan denemiştiniz (ki bu tahmin edildiği gibi bir felaketle sonuçlanmıştı), ancak ikisi de onları durdurmak için hiçbir şey yapmamıştı. Jisung hiçbir şekilde yardımcı olmamıştı: olması gerektiği gibi yardımcı olmak yerine, kulağa komik gelen hıçkırıklarınızı videoya çekmeye ve ne kadar aptalca konuştuğunuza bayılana kadar gülmeye başladı.
"ama ___ sen- sen-" şimdi kendini kanepenin koluna yaslamıştı, kolları dikiş atmaya başlarken yanlarını kavramıştı; Bir tür pterodaktil-gergedan melezi gibi konuştuğunuzu kabul edin, bu yüzden kahkahasını sinir bozucu bulsanız da en azından anladınız.
Jisung kısa bir süre sonra ayaklarını bulmayı başardı ve yanakları ağrıyarak gözünden akan yaşı sildi. Sinirli bir şekilde kaşlarını çatarak ve ellerini kalçalarında yumruk yaparak dururdun, şimdi anlık olarak hıçkırıklarının yerini bir iç çekiş alırdı. Gözlerini Jisung'a çevirerek, bu maskaralık başladığında oturduğun masaya doğru yürümeye başlayacaksın.
İşte o kısa sessizlik anında küçük bir 'hic' duyuldu, bu sefer senden değil, gözlerinde şokla ayakta durabilen Jisung'dan, sen yavaşça dönerken, dudaklarına bir sırıtış yayıldı "peki, peki, iyi. "
