In The Mindst Of Uncertainty (Casa Bilarmino #4)

Simula

Simula

Everyone deserve to be happy. Pero bakit ako ay parang hindi?

Ginawa ko naman ang lahat pero may kulang pa rin kasalanan ko pa rin. Ako pa rin ang may kulang, ako pa rin ang mali ako pa rin ang sasalo ng lahat.

Isinuko ko ang lahat pero may mali pa rin. Kulang pa minsan napapasobra pa kahit sakto na. Tama na.

Inangkin ko ang lahat ng responsibilidad na para sa kanila pero may kulang pa rin. Dagdagan pa kasi hindi na nila kaya.

Hindi ako ang panganay pero may responsibilidad pa rin ako na ang panganay lang ang sumasalo.

Saan ako lulugar? At saang lugar ako mabibigyan ng karapatan at kalayaan? Kahit saan pa iyan ay pupuntahan ko makapagpahinga lang ako. Kahit isang araw lang...

Wala na bang lugar para sa isang taong nais lamang na maging masaya kagaya ko?

My mother wants me to take care of my younger sister as her older sister. Kahit pa responsibilidad din iyo ni Kuya. But I still did, pero kapag nagkakamali ang kapatid kong si Monique ay sa akin niya isinisisi ang lahat dahil ako raw ang nagbabantay at nag aalaga pero hindi ko pa rin na iingatan. Alam kong 'yon naman talaga ang trabaho ko, pero sa paningin niya—nila ay parang wala akong nagawang mabuti. Dahil ako pa rin ang mali. Hindi pa sapat.

Tinanggap ko ang mga masasakit na salitang ipinapataw sa akin ni Mommy dahil ayaw ko na nagagalit siya sa akin. Hindi lang siya kundi ang mundong ginagalawan ko. Pilit kong pinapatunayan ang sarili ko sa kanila. Masaya silang nasasaktan ako.

Pero ang hirap maging soft hearted person. Mabilis makonsensya, na aapi, mahilig umako ng mga mali. At palaging nasasaktan.

At na kokonsensya ako kapag hindi ko sinusunod ang utos ni Mom.

At para sa akin ay siya ang pinaka matapang na babae sa mundong ito. Dahil kinakaya niyang labanan ang sakit na ipinapataw sa kaniya ng mapanakit na mundong ito. Dahil sa masama siya. Walang pusong Tita ng mga pinsan ko. Makasarili at kung ano-ano pa!

Hinding-hindi ko pa rin nakakalimutan 'yong gabing umiiyak si Mommy, because of my father. And to my cousin situation. Ate Miriam.

And I wanted to comfort her. Pero hindi ko magawa dahil itutulak lang niya ako papalayo, dahil kilala ko si Mommy. Ayaw niya na may taong naaawa sa kaniya at taong nakakakita sa kaniya na umiiyak siya at nagdurusa siya, dahil natatakot siyang masabihan ng mahina.

But for me? She's not a weak woman. Because for me, she's the bravest woman I've known.

She is. And by the way she's my mother... And I'm proud to say those words.

My father have a mistress... And Ate Miriam ay hindi naman ginusto ni Mommy na mangyari iyon sa kaniya. Dahil gusto lang protektahan ni Mommy si Ate Miriam mula sa masaklap na pag ibig.

But she failed. Dahil nasaktan pa rin si Ate Miriam. Pero para sa akin ay hindi siya nabigo, she did it well.

Wala siyang pakialam kung mag mukha siyang masama sa paningin ng lahat basta maprotektahan lang niya ang taong ito.

Kahit pilit na itinago ni Mommy ang tungkol sa kanila ni Daddy ay nalalaman ko pa rin.

Kilalang kilala ko si Daddy, dahil bakit kailangan pa niyang magpakalayo para sa peace of mind? Pero yung peace of mind niya ay inabot ng matagal na panahon? Taon? Two years? Three years? Peace of mind ba iyon o ayaw na niya sa amin? At naririnig ko rin ang sagutan nila sa phone... About the woman of my father.