Chapter 19

187 11 0
                                    

Kinabukasan ay maagang gumising si Jaxx dahil may trabaho. Aki wake me up to inform me about it. Tinawagan daw si Jaxxon dahil kailangan daw siya sa hospital. Jaxxon cooked and prepared some foods before leaving the house.



Saktong kaaalis ni Jaxxon ay kararating din ng tatlong pamilyar na sasakyan. Pumarada ang mga iyon sa harapan ng aking bahay. Sabay-sabay na nagsilabasan ang tatlong doktor sa tig-iisang kotse. Si Gregor ang naunang kumaway sa akin at ang naunang pumasok sa gate. Niluwagan ko ang pagkakabukas ng gate para makapasok na ng tuluyan ang tatlo.



"Nasa'n si Jaxxon, Zani?" si Reeve.



"May trabaho siya," si Aquisha ang sumagot sa kaniya. Nasa likuran ko siya. "Tinawagan siya sa hospital n'yo."



Kumibit-balikat lamang ang tatlo at pumasok na lang sa loob ng bahay. Sumunod naman kami ni Aquisha sa kanila. I gestured them the longue and motioned to take a seat. Sumunod naman sila at nagsiupo sa mga upuan samantalang si Aki ay sa kusina dumiretso.



"Zani, have a seat with us!" anyaya ni Gregor at iminuwestra ang upuan sa harapan nila. "Magkuwentuhan tayo!"



"Wala ba kayong trabaho?" tanong ko sa kaniya 'tsaka lumapit sa kanila at umupo sa upuang kaharap nila.



"Wala," sabay na sagot nina Gregor at Rios.



"Ako, nag-file ng leave," si Reeve. "Akala namin nandito pa si Jaxxon kaso may trabaho pala siya," dugtong niya.



"He really valued his job," I commented. "Sino-sino at ano kaya ang naging inspirasyon niya kaya niya pinagpatuloy talaga ang pagdodoktor?" I asked curiously and laughed a little.



"His mother is his inspiration," Rios whispered but enough for me to hear it.



That made my brows furrowed. Now that he suddenly brought up Jaxxon's mother, I remembered that they never mentioned Jaxxon's mom to me. I opened my mouth and I was about to ask Rios when I saw Gregor and Reeve gave him a warningly look. Rios just shrugged and avoided my gaze. What's wrong?



"How are you anyway, Zani?" Gregor asked, trying to change the topic. "We're still worried about you, it's been months."



I just gave him a small smile. "Patuloy pa rin sa aking pagme-maintenance. Though, I am slowly recovering. I am getting better each day passed, as you can see I can communicate with all of you now."



When I found out that I was diagnosed with PTSD, I almost forgot the people in my surroundings. I cannot talk to them or gave them answers to their questions well. I was silent all the time. I have also sleep paralysis. Tuwing natutulog ako, pakiramdam ko'y parang may sumasakal sa akin, parang may naghahabol sa akin sa panaginip ko, at hindi ko maidetalye ang iba pa. I have troubles with my sleep. Kahit sa pagpikit ng mga mata ay natatakot ako kasi baka bangungutin ulit ako at mapanaginipan ko iyong mga ginawa ni Bruce sa akin noon.



It was really traumatic. Until now.. I cannot still get over it, I admitted. Although, I am slowly accepting what already happened and it helps me on my recovering. I was too young to suffer in this kind of battle. This is killing me inside. I am so exhausted and sometimes, I feel like giving up. Now.. looking at these people, and thinking about those close ones of mine who really cared for me, it gives me a reason to fight. They encouraged me to fight.



"Alam mo, may sasabihin kami sa iyo, Zani."



Hindi ko napansin na nakayuko na pala ako. Inangat ko ang tingin ko kay Gregor nang marinig siya. I tilted my head and gave him an astonishingly look. Ngumiti siya sa akin bago siniko si Reeve sa tabi niya para ito ang magsimula sa panibagong usapan namin.



Memories Of The Wind (Passion Series #3)Where stories live. Discover now