Hiding The Billionaire's Son (COMPLETED)

Chapter 1: Bankrupt

"Aalis na talaga ako mars, wala na tayong makukuha dito! Mahirap lang din tayo kaya di pwedeng dito lang!" Nang gagalaiti sa galit si Sean katrabaho ko habang pini-pirmahan n'ya ang resignation letter na ginawa nito, the company where we're working is bankrupted. This is so hard for me because I have this job but I couldn't do more but also file a resignation letter.

Mahirap lang din kami at kailangang kailangan ang trabaho. Dahil paano naman namin bubuhayin ang mga pamilya namin? Mga taong umaasa sa amin?

"Thank you, Ma'am." I saw sadness hit our boss' eyes. Tila ba lugmok na lugmok na ito at hindi na kaya pang bumangon pa. I smiled sadly and held her hand. "Sana po ay makayanan n'yo pang bumangon, pasensya na po at aalis na ako. Naniniwala ako na makakaya n'yo ang lahat na ito."

Nagpakawala ito ng malalim na hininga at ngumiti ng kaonti, "salamat Samantha. Maraming opportunity pa ang darating para sayo naniniwala ako." Tumango ako bago mag paalam na aalis na.

Walang ka alam alam ang pamilya ko dito. At tiyak, mag aalala yon. "Hay buhay." Napabuntong hininga ako at naglakad na paalis bago pagmasdan sa huli cubicle kung saan taon din akong naka upo at nagtatrabaho. A tear fell from my eyes as I stared at the emptiness of the whole ground.

Tumalikod na ako at naglakad dala dala ang mga gamit. I use the staircase to go down because the elevator won't work anymore, a total abandonment. Para bang ang dating masiglang nayon ay biglang naging makasaysayan ng dahil sa matinding bagyong dumaan dito.

Nang makarating sa lobby ay naka salubong ko Mr. Santos asawa ng ginang sa taas. "She's still there?" He asked me, and I nodded as a response. "Sir..." He was about to walk away when I called him. "Uh... take care of her po. She's so fragile right now. I feel so sorry for what happened." He nodded and walked past by me. Nag lakad na lang rin ako palabas, hindi alam kung uuwi ba o maglilibot na lang muna at mag iisip ng sasabihin

Wala pa namang mahanap na trabaho dito ngayon at bihira lang din naman ang may malalaking sahod. I worked as an architect, I got my degree, diploma everything to justify that I am an architect, but I guess kahit nga talaga may diploma ka na ay mahirap pa rin talagang mag hanap ng trabaho.

I sighed and sat on the bench outside the company like a lost girl. "Aisht! Pesteng buhay naman kase to oh!" Tumayo na lang ako ng walang pumasok na rason sa utak ko. Kung maghahanap naman ako ng trabaho ngayon–bahala na nga!

Naglakad lakad ako ng halos ilang oras kaka hanap ng trabaho pero wala! Puro di pa daw job hiring, hintay na lang sa tawag kase ganito ganyan! Pero last na to. Pag wala pa rin, ewan ko na lang. And sadly,

"I'm sorry, Miss, but we're not yet hiring. But you're a good catch, so we'll call you na lang if ever?" I smiled and nodded. Hinang hina na ako at dala dala ko pa naman ang mga gamit sa dating pinag tatrabahoan. "Sige salamat." Parang pinag bagsakan ng langit, lupa at impyerno ang katawan ko maging ang kaluluwa. Ni hindi pa ako kumakain mula tanghali, mag pa sa hanggang ngayon eh.

I decided to wait for a cab, taxi, or something I could rode home. And a taxi stopped in front of me. Hayst bahala na. Sumampa ako sa loob at sinabi ang address sa driver. It didn't take so long to get to my destination. It was fast flash, and I'm in front of our not so big house. Stress na stress na ako habang nakatayo pa rin sa labas, my corporate suit is ruined. My black pencil skirt, ah napunit nga pala nong maupo ako sa huling kompanyang pinuntahan ko.

And then, drops of water fell on my face. I looked up and saw blue sky turn black. I closed my eyes when the rain started pouring, and I'm starting to get wet. My suit, my things, bags, and everything. "Hala- Samantha! Jusko ka! Nahihibang ka na bang bata ka?! Umuulan at basang basa ka na!" I saw Mama running on my way with her umbrella. Inakbayan n'ya ako at sinilong pa rin sa payong kahit basang basa na rin naman na ako. "Hay jusko, ano't nasa labas ka pa? Naku naman, balak mo bang mag ka sakit ha?" Hinang hinang sumandal ako sa balikat ni Mama, tila ba sa kan'ya ko lang makukuha ang lakas ko. 

"Hmm, may problema ka?" I didn't speak yet she nodded and rub my back "Dito lang si Mama 'nak, wag ka mahiyang mag sabi okay?" I nodded and smiled. "Sige na, pasok na at maligo ka na! Magka sakit ka pa n'yan eh." Tumango ako at lumayo sa kan'ya. Nabasa ko pa tuloy s'ya. Pumasok ako sa kuwarto at nilapag ang mga gamit ko, siguro nag papa hinga na sila papa at diko na sila inabutan sa labas. Even my sisters are not there. Hinubad ko ang mga damit ko at nilagay sa basket. Lalabhan ko na lang to mamaya.

Kinuha ko ang roba at tuwalya na nakasabit sa likod ng pinto at isinuot ang roba. I went straight to the bathroom and took a bath. I filled the dipper with water and poured it into myself. I shivered in the coldness it gave my body, I put a palm of shampoo on my hair and slowly rubbed it. I felt the drop of water tickle down my neck. I gently rub my hair. I took water using the dipper on the pail and splashed it on my whole body.

It took me about an hour and a minute to finish. Pagkatapos maligo ay dumeretso ako sa kuwarto upang mag ayos ng sarili. I sat in front of my vanity mirror and dried my hair with the towel. I stare at myself in the mirror. "Life has been so hard for you, Samantha Ruiz, but that doesn't mean you'd give up." Yeah, right, I should fight for the goal! I put on a micellar cleansing water on a small ball of cotton and gently rub it on my face.

Pagka tapos ay nag damit ng disenteng damit pam bahay bago lumabas ng kuwarto, it's still raining outside, na abutan ko si Mama sa kusina "Oh anak, kumain ka na muna. Kumain na kami ng papa, ni Alisha at ni Lara. Wala si Jenna at may group project daw silang gagawin sa bahay ng ka klase."

I walked towards her and hugged her. Yumuko ako at sinubsob ang mukha sa leeg n'ya. "Ma, wala na akong trabaho, Ma..." I didn't hear anything from her. She remained silent as she rubbed my back gently. "Ma?"

"Hmm? Bakit?"

"W-wala– Wala na akong trabaho, Ma.." She chuckled. "Hmm oo narinig ko, okay lang yan may savings pa naman tayo eh? Gamitin na lang natin yon. At siguro naman nakuha mo ang last pay mo?" Umiling ako, yan pa ang problema ko. Dahil ako ang kahuli huliang nag resign na ubusan pa sila ng pondo. But it's okay, it's okay, I understand. "Edi okay lang yan! Kaya pa natin at nag tatrabaho rin naman si Lara kaya, okay lang." Ayoko naman na maging pabigat sa mga kapatid ko.

That day also, I tried to browse on social media and find a job outside the city. Kung hindi naman online selling ay mga kung ano anong coding at decoding lang ang nandoon. Some are called centers. Lahat naman ay papatulan ko pero nakaka takot rin kaseng maniwala sa mga online job na yan.

The whole night, I was thinking about going to Manila and there, finding a job. But then, I'm afraid Papa won't allow me to. But this is for us. We need money to live and have a decent life.