Paramours of Spring (Youthful Series 4)

14

February

Every time I see flowers in any kind, I can't help but to see Adi.

It is something beautiful and tragic at the same time. Whenever I see flowers, it reminds me of our love, our youth, ourselves. Things that I will never want to forget. But it also makes me feel scared at some point. Because what if I lose him? Then every single flower that I will see will remind me of him. And I don't want that to happen. Never.

Mas naging doble ang training namin ngayon. Bago ako pumasok sa court pinasa ko muna sa mga kagrupo ko sa research yung gawa ko noon pang nakaraang linggo na part ko.

Kasama ko si Riley ngayon sa stretching at habang ginagawa namin ito ay walang tigil siya sa pagkkwento tungkol sa nangyari sa training nila kahapon kung saan hindi ako nakadalo.

"Muntik na nga nilang nainis si Bruno 'e," bulong niya sa pangalan kasabay ang mahinang pagbungisngis. "Alam mo ba-" magsisimula na naman sana siya nang bigla na kaming tawagin ng taong pinag-uusapan namin.

Lumapit na kami sa aming side court at hinintay ang iba na matapos sa pgstretch habang sumasalo kami ng mga bola na ibinabato mula sa kabilang court.

"Ano?" pabulong kong tanong kay Riley at hinihintay pa rin ang kaniyang kwento.

"Pansin mo, parang nag-iba timpla ni Bruno," pagtutuloy ni Riley pagkatapos mareceived ang bola.

"Paanong iba?" pinunansan ko ang damit ko gamit ang aking palad dahil sa pagkakadive ko kanina.

"Ewan, parang mainitin ulit ang ulo saka laging seryoso," dagdag niya pa. Kahit ako ay napansin din ito simula pa noong mga nakaraang buwan.

"That's just him being him," I smirked shortly.

"Sure ka, hindi mo na papansin?" he arched his brow like there's some sort of meaning behind his words.

"Na ano nga?" I ask again with additional confusion.

Huminto ang kabilang teams sa pagbabato ng bola sa amin at kami naman ang sumunod na nagpulot ng mga bola para naman i-serve sa kanila.

"Like, 'di ba naging close kayo, pero bakit parang ang distant niyo na," he sighed and continues picking the balls and putting it on the tall basket.

Talagang pansin ko rin ito pero nasa denial estate lang ako na baka dahil naging close lang kami ng maikling panahon at iyon na 'yon.

Habang naglalaro kami, kinakausap naman ako ni Bruno tungkol sa game hanggang matapos ito pero wala nang iba pa. Sa paglilipit namin ng gamit, napag-isipan ko na lapitan siya para man lang sana makausap siya baka may problema siyang iniisip o kung ano pa man na hindi niya kayang masabi. Pero napanghinaan ako ng loob.

Bago ako umuwi ay nagmessage muna ako kay Adi na sa bus station na kami magkita dahil masakit na paa ko kung lalakad pa ako mula sa kabilang building.

Sa pagpunta ko palabas ng campus ay nakasalubong ko si Sol na nagmamadali sa pag-alis. Alam kong nakita niya ako pero hindi niya ako pinansin o kinawayan man lang. Kaya kahit na masakit ang aking paa ay tinakbo ko siya hanggang sa mapagilan ko siya.

"Sol? kanina pa kita tinatawag 'di ako rinig?" paghahabol ko sa aking hininga.

"Nagmamadali lang," hindi siya mapakali sa kakatingin sa paligid.

"May hinahabol ka ba? Hinahanap? O may naghahabol sayo?" dagdag kong pagbibiro pero seryos pa rin ang ekspresyon sa kaniyang mukha.

Lumingon muli siya bago sumagot sa akin, "ah- hinihintay ko lang din si Timmy," mas kalmado na siya ngayon.

Napansin ko na namumutla siya at para bang labis siyang pagod at pinagpapawisan. "May sakit ka pa rin ba?" Hinawakan ko ang kaniyang noo at mainit nga siya, "gusto mo ba pumunta muna ng clinic?" nag-aalala na ako dahil mas lalo na siyang pinapapawisan.

"Sol!" napalingon kami mula sa likuran ko nang makita namin si Tim na dala-dala ang dalawang backpack.

"Pauwi na rin kami, Chin," he coughs but tries to cover it with his hand.

"Okay lang ba si Sol?" napatingin ako kay Tim na bakas din ang pag-aalala sa kaniyang mukha.

Ilang segundo bago siya nakasagot, "masama lang daw pakiramdam," kinawayan niya ako bago sila tuluyang umalis.

Sa pagpunta ko nang bus station ay nagchat na rin ako kay Eli tungkol dito pero wala siyang reply. Si Lara naman ang nakapagseen ng message ko at sinabing 'wag na raw akong mag-alala dahil simula noon pa ay sakitin talaga si Sol.

Gumaan ang pakiramdam ko nang magkasabay na kaming sunaky ng bus ni Adi. Kahit na iniisip ko si Sol ay sinusubukan kong 'wag pa rin mag-alala. Sana nga okay lang siya. Nagmessage na rin ako sa kaniya bago kami nakarating ni Adi sa bahay.

This time, I let Adi to rest in my room until dinner. Late namang makakauwi si Mama ngayon kaya nagpaalam na ako sa kaniya na dito na siya kakain.

We were just both laying in my bed after we changed from our uniforms. He's reading another book with his glasses on while I listen to music, trying to calm my mind from thinking about the game, Bruno, and Sol.

I like this kind of silence. It's not a cold silence, it's a warm kind of silence.

Whenever Adi is here, I feel some sort of calmness between us. I realized how I love a calm man like Adi. I like quiet a man, a man who doesn't shout or break things whenever they're mad. Someone who tells you exactly how they fell and communicate properly, talks to you with a low and gentle voice telling you what made them mad or what you did wrong but never blame you or make you feel bad about it.

"Pagod ka na?" Adi leans to my shoulder as he takes of his glass and places it on the top of the book he is reading, then he lightly kisses my neck and begins to travel to my cheeks.

I positioned myself where I am facing towards his face. "Hindi na ngayon," his lips became part of mine like they are pairs that are connected and intertwined.

Being with him like this already makes me feel recharged. Whenever I see Adi in public, he looks serious but not to the point that he ignores me. He still tries to be sweet around, but he doesn't really like being showy. He loves being more private to our relationship and the special people from us only know.

His hands travel to my chest and I place mine to his hair as our kisses grow intimately. "Adi," I felt a lustrous sensation inside me so I stopped.

"Sorry," he massages the back of neck and kisses my forehead.

"No," my voice whispers between the spaces of our lips. "I just don't want to rush things,"

"I know," he sounded calm and I let this voice soothes me.

"Dapat nating pag-isipan muna ng maiigi ito," I breathe in, "I just don't want to have regrets," I can't find the right words to say this because I was never in this kind of position.

"Chin, I want to do it with you, but I'm not forcing you, okay?" he smiles again and kisses me back, but this time more gently.

This feeling when I can't describe the euphoria and sensations inside me into words are the best feeling that I will never have from anyone else except from Adi. Yet I still can't say if I'm holding it too tight or carelessly because I know how fragile our love could be.