(Uni)
"အခုမှ ပထမဆုံးတွေ့ဖူးတာပါ
ကိုယ့်နာမည်က စိုင်းစစ်မင်းပါ စိုင်းမင်းခအကို"
"တွေ့ရတာဝမ်းသာပါတယ် ကျွန်တော့်နာမည်
ခွန်းခက်ပိုင်ပါ။စိုင်းမင်းခနဲ့ စေ့စပ်ထားတဲ့သူပါ။"
"မြန်မာပြည်ပြန်ရောက်တာ ကြာပြီလား"
"သူ့မွေးနေ့မတိုင်ခင်ညက ရောက်တာပါ"
"သြော်"
"ကိုကိုသွားမယ်လေ လာ"
စိုင်းစစ်မင်းနဲ့ ခွန်းခက်ပိုင်စကားပြောနေတုန်း
လှေကားထစ်တွေကနေ ဖြူလွှလွှအကျီ်
အရှည်လေးကိုဝတ်ကာ ဒူးခေါင်းထိသာရှည်တဲ့ မီးခိုးရောင်ဘောင်းဘီလေးကို ဝတ်ဆင်ထားတဲ့စိုင်းမင်းခက တကယ့်ကလေးလေးလို။
"ကိုကြီး ကျွန်တော်တို့သွားတော့မယ်နော်"
"အေး... အေး
ဂရုစိုက်သွားကြ "
"ဟုတ်ကဲ့ကိုကြီး"
"နေအုန်း......."
စိုင်းစစ်မင်းကိုနှုတ်ဆက်ပြီးတော့ သွားမယ်အလုပ် ခွန်းခက်ပိုင်ရဲ့စကားသံကြောင့် နှစ်ယောက်လုံးကတအံ့တသြ။
"ဘာဖြစ်လို့လဲကိုကို"
"အဝတ်စားအပိုယူပြီး ဘောင်းဘီသွားပြန်
လဲလာခဲ့"
"ဟမ်"
"မြန်မြန်သွား ကိုယ် ၁၀ မိနစ်ဘဲစောင့်တော့မှာ"
"ကိုကိုကလဲ သူများမိုက်နေတာကို"
"စိုင်း မင်း ခ"
"အခုဘဲသွားလဲလိုက်မယ် ဟွန့်"
ဆူဆောင့်ကာ အပေါ်ထပ်ကိုတက်သွားတဲ့ လူကို ခွန်းခက်ပိုင်က စောင့်နေသလို စောင့်ကြည့်မိတဲ့
စိုင်းစစ်မင်းလဲ ပြုံးမိပါသည်။နဂိုဆိုအမားစကားတောင် တစ်ခါတစ်လေမှနားထောင်တဲ့သူက အခုတော့ စက္ကန့်တေညင်မခြားဘူး ခဏလေးနဲ့ လက်တော့ ခွန်းခက်ပိုင်အပေါ် သူ့ညီရဲ့အမြင်ကိုသိလိုက်ပါတော့သည်။
"ရပြီလား"
"အင်း "
"သကြ်န်လေးတစ်ခါလည်ဖို့ကို မပြီးတော့ဘူး
တော်သေးတာပေါ့ ဒါတောင် အကြိုဘဲ ရှိသေးလို့"
