UNICODE
ဆယ်ဟွန်း အိပ်ယာ၀င်ခါနီး ရေချိုးပြီးတည်းက
ဖုန်းကို ကိုင်လျက် ကုတင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေတာ
အတော် ကြာနေပြီ ဖြစ်သည် ။
အကြောင်းအရင်းက ဂျုံအင့်ကို ဖုန်းဆက်ရမလား
မဆက်ရမလား တွေဝေနေခြင်းသာ ။
အတွေးများနေချိန်မှာပဲ ၀င်လာတဲ့ ဖုန်း call
ကြောင့် အနည်းငယ်တော့ လန့်သွားပေမဲ့
Contact name ကို မြင်တဲ့အခါ
ဆယ်ဟွန်း မျက်နှာပေါ်က အပြုံးတွေက ဖုံးဖိမရ ။
ဆယ်ဟွန်း ချောင်းတစ်ချက်ဟန့်လိုက်ပြီး
ဖုန်း call ကို accept လုပ်လိုက်ပေမဲ့ တစ်ဖက်မှ
ဘာသံမျှ မကြားရ ။ လေတိုးသံ အနည်းငယ်ကို
ကြားနေရတာမို့ ဂျုံအင် အပြင်ရောက်နေမှန်း
ဆယ်ဟွန်း သိလိုက်သည် ။
အချိန်က ည ၁၂ နာရီခွဲ ။
ဆယ်ဟွန်းဘက်က အတော်အတန်ကြာ
စောင့်နေပေမဲ့ တစ်ဖက်က လေတိုးသံအပြင်
ဘာသံမှမကြားရတာမို့ အနည်းငယ်တော့
စိတ်ပူလာသည် ။
" ဟိတ် မင်း ဘယ်မှာလဲ .. ကိုယ် လေသံတွေ
ကြားနေရတယ် .. "
ဆယ်ဟွန်းဘက်က စကားသံအဆုံးမှာ
လေတိုးသံတွေဟာ ရပ်တန့်သွားသလို
ဆယ်ဟွန်း ကြားချင်နေတဲ့ အသံက ဖုန်းမှ
တစ်ဆင့် တိုးဖျော့ဖျော့လေး ပျံ့လွင့်လာတယ် ။
" ဦး ... "
စကားလုံး တစ်လုံးတည်းပေမဲ့ အသံက
ရီဝေနေသည် ။
ဆယ်ဟွန်း အလိုအလျောက်ပဲ
မတ်တပ်ထရပ်လိုက်မိတယ် ။
" မင်း မူးနေတာလား "
" ကျွန်တော် ... ဦး အိမ်အောက်မှာ "
ထပ်၍ ကြားလာရတဲ့ ရီဝေဝေ စကားသံ
အဆုံးမှာ ဆယ်ဟွန်း ပြတင်းပေါက်ကနေ
တစ်ဆင့် လှမ်း ကြည့်လိုက်မိသည် ။
ညအမှောင်အောက်မှာ တစ်ရပ်ကွက်လုံးဟာ
တိတ်တိတ်ဆိတ်ဆိတ် ။
ကားအမဲရောင်လေးဟာ ဆယ်ဟွန်း အိမ်အရှေ့မှာ
ရပ်ထားလျက်ရှိပြီး မကြာခင်မှာပဲ တစ်ကိုယ်လုံး
မည်းနက်နေအောင် ၀တ်ဆင်ထားတဲ့
သူတစ်ယောက် ကားပေါ်က ယိုင်နဲ့နဲ့နဲ့
ဆင်းချလာတာကို ဆယ်ဟွန်း တွေ့လိုက်ရသည် ။
