UNICODE
" ငိုဦးမှာလား "
စောနလေးတင် " သူက အပျော်တွဲခံရတာပါ "
ဆိုသည့် အကြောင်းပြချက်နဲ့ ငိုထားတဲ့
ဂျုံအင်ဟာ မျက်၀န်းလေးတွေ
ဖောင်းအစ်နေသည် ။
" လိုချင်တာရပြီလေ .. ငိုစရာ လိုသေးလို့လား "
တကယ်ကိုပဲ စောန ပုံစံနှင့် ခြားနားစွာ
ဂျစ်ကန်ကန် ပြန်ဖြေလာပုံကြောင့်
ဆယ်ဟွန်းက နှုတ်ခမ်းပါးလေး
ကော့တက်ရုံမျှ ပြုံးလိုက်မိတယ် ။
နောက်ဆို ဂျစ်တူးဟာ ဒီ့ထက်
ဂျစ်တူးလုပ်တော့မှာပဲလို့
တွေးမိသည့်အခါ ဆယ်ဟွန်း
နှုတ်ခမ်းပါးတွေဟာ ဖုံးဖိမရ ။
သူ တကယ်ကိုပဲ ဒီကလေးကို
ချစ်မိသွားခဲ့ပြီ ။
" ရယ်နေတယ် ? "
" အင် ? "
" ကျွန်တော် ပင်ပင်ပန်းပန်း ငိုလိုက်ရတာကို
ရယ်စရာများ ထင်နေလား "
နှုတ်ခမ်းလေး မဲ့လို့ ပြောလာပုံဟာ
ဆယ်ဟွန်းကို တမင်သက်သက်
ရွဲ့နေခြင်းပင် ။
အခုအချိန်ဟာ ဂျုံအင့်အိမ်ကို
သွားနေသည့် လမ်းမှာဖြစ်သည် ။
သို့ပေမဲ့ ငိုထားတဲ့ ဂျုံအင်ဟာ
မျက်လုံးနေရာလေးပဲ ကွက်ပြီး
အစ်နေတာပေမဲ့ ငိုနေထားတာမှန်းတော့
သိသာနေသည် ။ အခုချိန် အိမ်ရောက်လို့
လူကြီးတွေနှင့် တွေ့သည့်အခါ အထင်လွဲစရာ
မို့ ဂျုံအင့် မျက်နှာ အဆင်ပြေသည်အထိ
ဆယ်ဟွန်းက စောင့်ပေးနေခြင်းပင်
ဖြစ်သည် ။
" မရယ်ပါဘူး .. ပြုံးရုံတင်ပါ
ဂျစ်တူးပုံစံက သဘောကျစရာလေးမို့
ကိုယ်က ပြုံးတာ .. မပြုံးရဘူးလား "
ထိုအခါမှသာ ဂျုံအင့်က
လက်ခံသွားတယ် ။
" ပြီးတာပဲ "
စိုလဲ့လဲ့ ဖြစ်နေေသးတဲ့ မျက်ခွံဖောင်းဖောင်း
လေးအပေါ် ဆယ်ဟွန်းက အသားယားစွာပဲ
ဖိကပ်နမ်း လိုက်တဲ့အခါ ဂျုံအင်က နှုတ်ခမ်းကိုပါ
လက်ညိုး ညွှန်ပြလာတယ် ။
" ဘာကိုလဲ "
" နမ်းလေ .. နမ်းမယ်ဆို ဒီကိုပါ နမ်းရမှာပေါ့ "
ဆယ်ဟွန်းက သဘောခွေ့စွာပဲ
ဂျုံအင်ရဲ့ နှုတ်ခမ်းသားနုနုကို
ခပ်ဖွဖွလေး နမ်းလိုက်မိတယ် ။
