"မှောင်မဲနေတာဘဲ"
"ငါ...ငါဘယ်ရောက်နေတာလဲ"
အရှေ့တွင်အလင်းရောင်းတစ်စတစ်စပေါ်လာပြီးကားတစ်စီး....
"ဟင်အရှေ့ ကကား....ကားက....တိုက်ထားတာလား"
"ဟင်"
"ဖေဖေနဲ့မေမေ"
"သားကယ်ပါဦး သား"
"ခဏတောင့်ထားပါဦး သား ရအောင်ထုတ်ပေးမယ် ကယ်ကြပါဦး..."
"ဒုန်း....ဒုန်း..."
"ဟင့်...ဘာလို့ကားကဖွင့်မရတာလဲ အားးးး"
"ဟင် ဘယ်ရောက်သွားတာလဲ ခုလေးတင်ဘဲ အရှေ့မှာရှိနေသေးတာကို ဟင့်"
"အ....အသက်ရှူကြပ်တယ် ဘာမှမမြင်ရတော့ဘူး ကယ်ပါဦး"
"အားးးး"
နောက်ဆုံးမှာအိပ်ယာနိုးလာခဲ့လေသည်...တစ်ကိုယ်လုံးချွေးတွေရွှဲစိုနေသဖြင့် ဗီရိုထဲက အိင်္ကျီ ထုတ်လဲ ကာ ပြန်အိပ်ရန် ကြိုးစားသော်လဲ အရာမထင်ပေ။
"အိပ်မက်ဆိုးတွေ မက်ပြန်ပြီ မနက်ဖြန် ဖေဖေနဲ့မေမေ နှစ်ပတ်လည်ဘဲ တစ်ကယ်လို့ဖေဖေမေမေနဲ့ကိုကိုသာ ခုထိရှိသေးရင်ဘယ်လိုနေမလဲ ပျော်ရွှင်စရာကောင်းတဲ့မိသားစုလေးအဖြစ်ဆက်ရှိနေမှာသေချာတယ် မနက်ဆို
ကိုကိုနဲ့ကျောင်းသွားမယ် ဖေဖေကတစ်ခါတည်းအလုပ်သွား မေမေကအိမ်မှာငါကြိုက်တာတွေချက်ပြီးနေနေမလား တစ်ပတ်တစ်ခါမေမြို့သွားပြီးအနားယူနေဦးမလား ဘာလို့လဲ ဘာလို့လဲ အဲ့လိုလေးဖြစ်ပေးလို့မရဘူးလား ဘာလို့ငါတစ်ယောက်ထဲကိုဘဲထားခဲ့ရတာလဲ ဘာလို့ငါလဲ"
တွေးရင်းနှင့်ပင် မျက်ရည်များသီကာ ပါးပြင်ပေါ်သို့စီကျလာခဲ့လေသည်။ ဒီလိုဖြစ်တာပထမဆုံးအကြိမ်တော့မဟုတ်ပေ ညတိုင်းလိုလိုပင်ဖြစ်ခဲ့သည်။
ခြေထောက်အောက်ရောက်နေသည့်စောင်အားဆွဲယူကာတစ်ကိုယ်လုံးခြုံလိုက်သည်။ ပိုင်ကိစ္စတွေဖြစ်ပြီးထဲက အေးအေးပူပူအိပ်လျှင်စောင်ခြုံပြီးမှအိပ်တတ်သည်။
အဲ့လိုအိပ်မှ သူ့အတွက် နွေးထွေးလုံခြုံသလိုခံစားရစေပြီးအိပ်ပျော်စေသည်။
ညကအိပ်ရေးပျက်သည်ကြောင့် မနက်တွင်နောက်ကျမှနိုးထလာခဲ့ပြန်သည်။ နေ့ရက်တိုင်းမှာ မနက်ခင်းမျက်လုံးဖွင့်တာနဲ့ ရေရေရာရာမရှိ တစ်ယောက်ထဲ ဘာအဓိပ္ပာယ်မှမရှိတဲ့နေ့တွေကိုဖြတ်သန်းရတာဟာ အထီးကျန်စေတယ်။ မနက်ဖြန်တိုင်းမှာဘာတွေထပ်ပြီးပြောင်းလဲဦးမှာလဲ ဘာတွေထပ်ပြီးဆုံးရှုံးရဦးမှာလဲ.....
YOU ARE READING
နွေးထွေးသောရပ်ဝန်း (A warm zone)
Fantasyနေသူရိန် အပေါ်ယံတွင်အများသူ အားကျရလောက်အောင်အေးချမ်းလှတဲ့မိသားစုကိုပိုင်ဆိုင်ထားကာငယ်စဉ်တည်းက စိတ်ဒဏ်ရာဖြင့်ကြီးပြင်းခဲ့ရပြီး လူအများနှင့်တစ်သီးတစ်သန့်ခွဲခြားနေထိုင်တတ်တဲ့ နေသူရိန် ပိုင်မှူးသံစဉ် ပျော်ရွှင်စရာမိသားစုဘဝလေးဟာရုတ်ချည်းဆိုသလိုပျောက်ကွယ်...
