ပိုင် နေသူရိန်နဲ့စက်ဘီးလိုက်စီးတာ၅ရက်မြောက်သွားပြီ
ပင်ဖြစ်သည်။ ပိုင်သူများအားနေ့တိုင်းစက်ဘီးဖြင့်လာကြိုနေသည်အား အားနာလာသည်။
ပိုင်ကလဲ စကားနည်းသူ နေသူရိန်ကလဲ စကားသိပ်မပြောသူဖြစ်သည်ကြောင့် သူတို့ဆက်ဆံရေးသည် မေးထူးခေါ်ပြောကမတက်ပေ။
ကျောင်းသို့ရောက်ချိန်တွင် ပိုင် နေသူရိန်အား လာမကြိုတော့ရန်ပြောလိုက်သည်။
"ဟို....အကိုကျွန်တော့်ခြေထောက်ကလဲပြန်ကောင်းနေပြီဆိုတော့အကိုလာကြိုပေးစရာမလိုတော့ပါဘူးဒီညနေကျွန်တော်ဘာသာဘဲလမ်းလျှောက်ပြီးပြန်လိုက်ပါတော့မယ်"
"ဟင်...ခြေထောက်ကတစ်ကယ်သက်သာရောဟုတ်ရဲ့လားကွာ"
"ဟုတ်ပါတယ်...ဒါဆိုကျွန်တော်သွားပြီနော်"
"နေ...."
နေပါဦးလို့ပြောရန်အတွက်နေသူရိန်ပါစပ်ကမထွက်ပေ။
"ငါက မင်းအတွက် စိတ်အနှောင့်အယှက်လိုဖြစ်နေလား"
"ကျစ်...မုန်းတယ်ကွာ...ဒီခံစားချက်ကြီးကို။
ဘာလို့ ပါးစပ်က ဒီစကားလေးတစ်ခွန်းထွက်ဖို့အဲ့လောက်တောင်ခက်ခဲနေရတာလဲ"
ဒီ၅ရက်အတွင်းမှာနေသူရိန်ရဲ့စိတ်ဟာ မိုးလင်းတိုင်းဒီ
အနှီကောင်လေးကိုသွားကြိုရမည်ကိုတွေးကာ တက်ကြွလန်းဆန်းကာ နေ့ရက်တိုင်းသည် အရင်က သူဖြတ်သန်းခဲ့ဘူးတဲ့အချိန်နဲ့မတူဘဲ သူဟာ အခြားသာမာန်ကလေးတွေ
လိုမျိုး ဖြစ်လာမည်ကိုတွေးကာ ပျော်ရွှင်ခဲ့သည်။
^^^^^^^^^^^^^^^^^^^^
စာသင်ချိန်တွင် ပိုင် မနက်က အကြောင်းသူပြန်တွေးနေသည်။ နေသူရိန်မျက်နှာ တစ်ခုခုဖြစ်သွားတာကို ပိုင်သေချာပေါက်ပင်မြင်လိုက်ရသည်။
"သူ...ဘာလို့ မျက်နှာမဲ့သွားတာလဲ ဒီလိုအဆုံးသတ်သွားတာဘဲကောင်းပါတယ်"
စာမေးပွဲနီးလာသည်ကြောင့်ပိုင် စာကိုသာအာရုံစိုက်လေ့လာခဲ့သည်။ ညနေအိမ်ပြန်ချိန်တွင် ပိုင် အရင်အတိုင်းလမ်းလျှောက်သာပြန်ခဲ့သည်။ ခါတိုင်းလိုဘဲနောက်ခပ်လှမ်းလှမ်းတွင်နေသူရိန်လဲ စက်ဘီးအားမစီး ဘဲ ပိုင့် နောက်တွင် ဖြည်းဖြည်းချင်း လိုက်ပါလာခဲ့သည်။
YOU ARE READING
နွေးထွေးသောရပ်ဝန်း (A warm zone)
Fantasyနေသူရိန် အပေါ်ယံတွင်အများသူ အားကျရလောက်အောင်အေးချမ်းလှတဲ့မိသားစုကိုပိုင်ဆိုင်ထားကာငယ်စဉ်တည်းက စိတ်ဒဏ်ရာဖြင့်ကြီးပြင်းခဲ့ရပြီး လူအများနှင့်တစ်သီးတစ်သန့်ခွဲခြားနေထိုင်တတ်တဲ့ နေသူရိန် ပိုင်မှူးသံစဉ် ပျော်ရွှင်စရာမိသားစုဘဝလေးဟာရုတ်ချည်းဆိုသလိုပျောက်ကွယ်...
