შენი ფანჯრიდან (დასრულებული)

17 თავი

-დამაძინეეეთ! ხალხი არ ხართ?-გავყვირი ბოლო ხმაზე და თავზე ბალიშს ვიფარებ.

დილის 7 საათიდან დაძინებას ვცდილობ, თუმცა არ გამომდის.
რემონტის გაკეთებას გამთენიისას რატო უნდა იწყებდე?

-შენ რაღა გაჯღავლებს?!-ოთახის კართან აიტუზა სესილი.

თავი ავწიე თუ არა, საშინელი თავის ტკივილი ვიგრძენი.

-აუუ სესოო.. რამე წამალი არ გაქ?

-მე ფარმაცევტი კიარ ვარ, ნინას კითხე-თქვა და გავიდა.

ან რაზე შემოვიდა, ან რაზე გავიდა?
აკლია ამ ბავშვს.
უხეში.

ცოტახანი კიდევ ვინებივრე, რბილ და თბილ საწოლში.
კი ცოტახანი..
2 საათი...

თავი მოვიწესრიგე და პირველი სად უნდა შევსულიყავი, თუ არა სამზარეულოში.
-ზდრასწი ოჯახისწევრებო-თავი დავუკარი ყველას.

-საჭმელს ხომ შეჭამ დე-თბილად გამიღიმა ნინამ.

-ჩაი მინდა-ტუჩი გადმოვაგდე-და წამალი, თავი მისკდება

-მიდი ჭამეთ და მერე დანისთან ხომ წამოხვალთ? ბავშვებიც იქ იქნებიან

-მე ვერა, ნუცას ვხვდები

-მე თავი მტკივა და თან მეზარება

-იქ, რომ მიხვალ დანი გაგკურნავს-თვალი ჩამიკრა.
რამდენად საზიზღარი შეიძლება იყოს ადამიანი?
რაც დანიმ მაკოცა, მას შემდეგ ყოველდღე ამას მახსენებს ნამიოკით.

ჩაი უსიტყვოდ გავიკეთე და დავლიე.
მოსამზადებლად ავედი ოთახში.

-თუ მალოდინებ აქ დაგტოვებ!-თითი დამიქნია.

-მკიდია-ვთქვი, თუ არა მალევე გავიგონე ნაბიჯების ხმა.
იოანე მომზდევდა.
მაშინვე, ჩემს ოთახში ავვარდი და ჩავიკეტე.

-მოგხვდება მაგის გამო შენ!

-პფფ, ჩავიფსი-სიცილით ვთქვი.

ნახევარ საათში მზად ვიყავი.
მოკლე, აბრეშუმის კაბა ჩავიცვი ყელზე მოღერებული.
ნაზი მაკიაჟი გავიკეთე.
სუნამოს ვისხავდი, როცა ჩემი ბლაყვი ძმა, უკვე მეათედ მიპიპინებს.