Adrien Santan & Hailie Monet (18+)

Usta

Szybko odwrócił od nich wzrok, gdy spojrzałam w jego oczy. Uśmiechnął się zawstydzony, na co ja też uniosłam kąciki ust. Zaśmiałam się cicho, kręcąc swoją głową położyłam dwa palce na jego brodzie, zwracając jego oblicze ku mojej twarzy. Te oczy.. nie mogę.

Bez słowa przyciągnęłam jego głowę bliżej. Nie musiałam czekać długo, aby zrobił to, co chciałam zrobić i ja. Powolnie połączył swoje miękkie usta z moimi. Bez ostrzeżenia wdarł się w moje wargi ciepłym językiem, głaszcząc mój policzek delikatnie kciukiem. Czułam przyjemne ciepło w brzuchu, jak za każdym razem, gdy się całujemy.

Mój oddech drżał podczas tej długiej czułości, tylko przez mój wcześniejszy stan. Nadal trochę obawiałam się zdania pozostałych Monetów.. ale zdecydowanie mniej dzięki temu mężczyźnie. Próbowałam o tym nie myśleć, ale mój umysł oczywiście robił na odwrót. Przynajmniej podczas tego pocałunku, jakże głębokiego i czułego, nie zastanawiałam się jak zareagują członkowie rodziny. Cieszyłam się chwilą.

Adrien dbał o moje jak najlepsze wrażenia, nie tylko teraz, ale od momentu naszej najbardziej wchodzącej w pamięć, pierwszej konfrontacji.

Mój wybranek zatrzymał pocałunek na kilka sekund.

- Wszystko w porządku, kwiatuszku? - spytał, patrząc mi głęboko w zmieszane oczy. W jego ciemnych, pięknych gałkach ocznych dostrzegłam lekkie zmartwienie. Zagościło ono tam tylko na sekundę, gdyż chwilę po tym uśmiechnął się kojąco. - Kwiatuszku... nie martw się... ja.. wyjaśnię z nimi wszystko... - zaczął głaskać mój policzek ponownie, chwilę po tym złapał moją twarz w obie dłonie i zaczął wypowiedź:

-A ty, jesteś, kurwa, dorosła. Ty decydujesz o swoim życiu. Nie pierdolony Vincent ani Camden. Wiedz, że nie jesteś już od nich w żaden sposób zależna. I już nigdy nie będziesz. Rozumiesz? - całość wypowiedział dość poważnym tonem, jednak w tęczówkach malowała się wielka troska.

- Rozumiem.. - wyszeptałam, uśmiechając się nieznacznie.

Jestem, kurwa, dorosła.