Reincarnated as the feeble daughter of king

Chapter 14

Natigil ako dahil sa narinig kong pagbanggit niya ng buong pangalan ko. Wala manlang akong masabi at parang kinuha ng pusa ang dila ko. I look at him while my heart is beating so fast.

"I can hear your heartbeat, princess." Mas nalukot ang mukha ko dahil sa narinig ko. Palihim akong napahawak sa dibdib ko dahil mas bumilis ang tibok ng puso ko.

"S-shut up!" I didn't expect myself to stutter in front of him. Hiyang hiya na ako!

"Hmm?" He hum and step closer to me kaya naman napaatras ako. Humakbang nanaman siya palapit sa akin kaya naman napaatras muli ako hanggang sa maramdaman kong may matigas na na bagay sa likod kong pumipigil sa aking umatras. "Why are you stepping backward?" He raised his brows that made me shut my mouth.

I was about to push him but it didn't go well as I planned dahil ang kamay kong pantulak ko sana ay hawak-hawak na niya sa mismong dibdib niya. Help, ayaw ko nito!

"Speak, my princess." He urged me. Napayuko ako dahil hindi ko na kinakaya ang mga titig niya pero hinawakan niya ang baba ko para i-angat ang ulo ko.

Agad kong binawi ang kamay ko ng lumuwag ang pagkakahawak nito nang biglang magtama ang paningin namin pag-angat ko.

I don't want to assume but I saw how mesmerize he is. Napaiwas ako ng tingin nang makitang gumalaw ang adams apple niya dahil sa paglunok. Oh temptation stay away from me!

"You look pretty." Halos pabulong nitong saad na mas ikinatigil ko.

"Stop." I tried so hard to not stutter and thankfully I did it.

"Look at me." He said and I don't know why I did what he said. "Now tell me."

"Tell what?" I asked him but instead of answering me, napunta ang tingin niya sa mga labi ko bago muling ipinunta ang mga tingin sa mata ko. Pigil na pigil akong 'wag matumba sa kinatatayuan ko dahil sa mga titig niya.

"Are you jealous?" I push him with all my strength and gladly he step backward and let my hands go.

"Kapal mo talaga 'no?!" Sigaw ko rito.

"You're turning red." Bigla akong nakaramdam ng hiya dahil sa sinabi niya kaya naiwas ko ang tingin ko.

"Tumigil ka nga! Una na ako baka hinahanap na ako ni Damara." Saad ko bago tuluyang maglakad pero sa gulat ko ay sinundan niya ako at nasa tabi ko na siya ngayon habang seryosong nakatingin sa harap.

"I don't like that man holding Damara." He said out of nowhere.

"Then?" I asked back so he look at me kaya naiwas kong muli ang tingin ko.

"I am the only man who's allowed to hold her." I didn't stop myself from laughing sarcastically. Wow.

"And I am the only woman who's allowed to hold her, so don't you dare give her to Hiraya." Madiin na saad ko.

"Hindi ko siya pinabuhat kay Hiraya kahit isang beses."

"I'm not asking."

"And I don't need you to ask first before I say something." Hindi na ako sumagot dahil sa isinagot niya.

"Who taught her saying mamá?" Tanong ko dahil kapag nalaman kong si Hiraya ay kakalbuhin ko talaga siya.

"No one." Natigil ako sa paglalakad kaya naman natigil din siya bago deretsong tumingin sa akin.

"Liar." I said that made his brows raised.

"I'm not lying. Kaninang buhat mo lang siya nagsalita." Saad nito. I don't know but I felt happiness knowing that no one taught her. Dapat ako lang.