Reincarnated as the feeble daughter of king

Chapter 28

"Let's go home." Dahil hindi na ako nakasagot kanina ay muli ko siyang narinig na nagsalita.

Tumingin ako rito bago tumango ng dahan-dahan.

"Si Damara?" I asked him but he didn't answer, instead he walk first. "Can you please stop acting like that?" Iritado kong saad kaya naman natigil siya sa paglalakad.

"Acting what?" Lumingon siya sa akin kaya naman kitang kita ko ang dilim ng mga mata niya habang kunot nanaman ang noo niya.

"I'm asking!" Saad ko ng may sobrang pagpipigil.

Tinitigan niya lamang ako bago ito umiling at naglakad muli. Dahil sa inis ay may nasabi akong hindi ko alam kung dapat ko bang ipagpasalamat sa sarili ko dahil agad siyang nahinto at mukhang nawala sa sarili.

"I'm asking you, Asher..." I repeated my words but he didn't say a thing kaya naman ako na ang lumapit bago siya pagkatitigan sa mga mata niyang sobrang lamig. "Are you jealous?" I asked again.

Ilang minutong nanatili ang mga tingin ko sa mga mata niya at nagulat ako ng biglang may bumalandrang emosiyon sa mga mata nito ngunit hindi ko mawari kung ano 'yon.

"Nonsense." He said before walking again, pero mas mabilis na ngayon.

Nagpakawala na lamang ako ng mabigat na hininga bago siya sundan.

Nang makarating kami sa palasyo ay agad ko siyang nakitang pumasok sa loob ng silid niya. Ayaw ko mang sundan pero nagulat na lamang ako na nasa loob na ako ng madilim na silid niya.

I was just standing sa likod ng saradong pintuan habang nakatitig sa kanyang nakahiga na ngayon habang ang isang braso ay nakatakip sa mga mata.

"Leave." He commanded but instead of obeying his order, naglakad pa ako palapit sa kanya hanggang sa isang dipa na lamang ang layo namin sa isa't isa.

"I'm sorry," I don't know what I am sorry for. Basta I just had that urge to say those words.

Agad niyang tinanggal ang pagkakatakip ng braso sa mga mata niya at kahit sobrang dilim ay nakikita ko ang mga mata niyang wala nanamang emosiyon.

"For what?" He asked, pero gaya nga ng sabi ko kanina, hindi ko alam kung bakit ako humihingi ng tawad kaya naman imbes na sagutin siya ay pinakatitigan ko lang siya ng ilang segundo bago umupo sa kama na ikinakunot ng noo niya.

"Forget about it." I said and forced a smile. I was in the most awkward moment in my life right now kasi hindi ko alam kung anong dapat kong gawin.

Kung bakit ba naman kasi pumasok pa ako rito sa kwarto niya. Tumayo ako ng walang pasabi at ramdam kong sinundan niya ako ng tingin. Bubuksan ko na sana ang pintuan nang bigla siyang magsalita.

"You'll leave me without answering my question." Mariing saad nito.

"Para namang hindi mo rin sinasagot mga tanong ko." Bulong ko pero batid kong rinig niya iyon kaya naman napunta sa kanya ang mga tingin ko. "Maybe Damara's looking for me." Saad ko na lamang.

"Stay." Mariing saad muli nito.

"Why?" I confusedly asked but again, he didn't answer. I was just standing here na parang isang puno, hinihintay kung may sasabihin pa siya.

"You're acting so distant," agad akong napayuko dahil sa sinabi niya. Am I? In what way ba? Hays, naiisip talaga nito oo.

"I'm sorry," I whispered again.

"You're always saying sorry, stop it." He said.

"I can't," I said with my low voice still.

"Why?"