Nandito ako sa rooftop ng building kung nasaan ang apartment namin.
Nakaupo lang ako sa bench. Habang nakatingin sa nagkukulay kahel na kalangitan. The sunset is so beautiful.
Hanggang sa dumilim na. Nagtataka ako bakit hindi pa bumabalik si Avien.
Matagal pa kaya siya. O baka naman nagkaroon na ng problema?
Kaya noong magring ang cellphone ko at nakita kong si Avien iyon ay agad agad ko iyong sinagot.
"Zani merlat nasaan ka?" Ayun agad agad ang tanong niya. Napakunot ang noo ko dahil doon.
"Umiiyak ka ba?" At bigla akong kinabahan dahil doon.
I can hear him crying.
"Can you come here?" His voice crack.
Napamura ako dahil baka nag away sila ng tatay niya kaya siya umiiyak ngayon. Baka grabe ang naging sagutan nila o kung ano.
"Shit. Nasaan ka? Pupuntahan kita." Sabi ko. Habang pababa na ng building. Buti nalang may elevator.
"Here at Dad's company. Sa rooftop." He said.
Dahil doon ay mas kinabahan ako. Mukhang nag away nga sila ng Dad niya.
I rode a taxi papunta doon.
Noong nakarating ako sa kumpanya ng Daddy ni Avien ay may sumalubong agad sa akin.
"This way po ma'am." Sabi niya but he did not approach me with a smile. Seryoso ang mukha nito. Kaya mas lalo tuloy akong kinabahan. Mukhang seryoso nga ang naging sagutan nila Avien at Dad nito na pati mga empleyado ay seryoso na din ang mga mukha.
He guide me sa isang elevator. And the ride seems so long.
At noong nakarating ako sa rooftop ay medyo madilim doon. Konti lang ang liwanag. Pero nakita ko ang bulto ni Avien. Nakatayo siya habang nakatingin sa kawalan.
"Avien!" Agad na tawag ko sa kanya.
Nilingon niya ako. Agad ko siyang nilapitan pero tumigil ako noong may tatlong metro na siyang layo sa akin.
And then from there I notice his swollen eyes. Matagal muna siyang tumitig sa akin.
"Zani merlat." He called my name trying hard not to cry. But then I just saw a tear escape his eyes.
Napakunot ang noo ko. Why is he crying.
Pero napatingin ako sa kamay niya. He is holding a paper.
"Avien..." Tawag ko sa kanya. Medyo kinabahan ako. But then he walk towards me. His strides are long and fast. Na isang saglit lamang ay yakap yakap na niya ako ng napakahigpit. I was taken aback because of it.
Humagulgol siya ng iyak. Isinubsob niya ang mukha niya sa leeg ko habang umiiyak siya na parang bata.
Hinaplos ko ang likod niya. Trying to comfort him.
"Shshshs. What happened?" Malumanay na tanong ko. Hindi ko din maiwasang mag alala dahil baka kung ano ng nangyari dito.
Humiwalay siya ng yakap. At saka niya ako pinakatitigan. Lumuluha parin siya. Dahil doon ay napabuntong hininga ako at saka ko pinunasan ang luha sa pisngi niya.
He is gazing at me lovingly. His eyes is sparkling hindi dahil sa mga luha niya kundi may nakikita pa akong ibang dahilan.
Sinapo niya ang pisngi ko and he caress it using his thumb. And he smiled at me affectionately.
"What happened?" I asked him again.
"I love you." He whispered. Pero may tumulong luha sa mga mata niya. Kinakabahan ako. Why is he acting this way.
