Yıldız Çiçeği

23

(BU BÖLÜM YAZARIN TESADÜF, KİTABIYLA BAĞLANTILIDIR.)

Sidelya Özkan'dan

Hafif hafif batmaya başlayan güneşi izliyordum.

Uyanalı yarım saat kadar olmuştu.

Viran az önce gitmişti.

Lavin ve Yiğit de yoktu.

Tek başıma hastane yatağında uzanmış öylece bakınıyordum.

Oğlumu görmek istiyordum.

Fakat göstermiyorlardı.

Yaşıyordu ama ilerisi belli değildi.

Bu belirsizlik beni yoruyordu.

Aylarca onu ilk defa kucağıma alacağım anı düşlemiştim.

O bebek kokusunu derince içime çekişimi, emzirişimi...

Tabii bunların hepsi onunla istediğim şeylerdi.

Beni umursamıyordu, olabilirdi.

Ben her ne kadar yıllardır tanıdığı biri olsam da, olay o değildi.

Orada yatan minik, ona aitti.

Onun kanından, canından biriydi.

İnsan nasıl gelmezdi?

Hadi doğumuna da gelemedi diyelim, sonradan görmek istemez miydi?

Ve oğlum iki ay erken doğmuştu.

Bunu biliyordu. Bildiğine emindim.

O zaman neden burada değildi?

Neden oğlunun yanında yoktu?

Neden sevdiğini iddia ettiği kadına, böylesi bir süreçte destek olmuyordu.

Düşüncelerimi, çalan kapı böldü.

Ama kafamı kapıya çevirmedim.

Kapı açılıp kapandı.

Oydu.

Adım seslerini duyduğum gibi konuştum.

" Çık dışarı. "

Adım sesleri kesilmedi.

Yatağın yanında durduğunu hissettim.

" Biraz konuşalım mı? "

Serum takılı olan elimle yorganın altından çarşafı sıktım.

Nasıl bu kadar yüzsüz olabiliyordu?

Gözlerim hala camdayken ona cevap vermedim.

Yatağın yanındaki koltuğa oturdu.

Ona dönmedim.

Dönersem gözlerimdeki acıyı, onun yüzünden bu kadar yıkıldığımı görmesini istemiyordum.

Bu yüzden gözlerimi batmasına neredeyse bir kaç dakika kalan güneşten çekmedim.

" Benim, yeni haberim oldu. "

Dolan gözlerim minik bir tebessüm ile yanağımdan kaydı.

" Bilseydim... "

" Çık odadan! "

Yükselen sesimle ayaklandı.

" Sidelya, lütfen. Yapmam gereken şeyler- "

Sinirle başımı ona çevirdim.