Mafya/yarı texting

Bölüm 17

SELAMLARRR

Ayy vote ve yorum sayısını gördükçe yazma perileri geliyoo bana

Diğer bölümü düzenleyene kadar umarım hikayemiz 4k olurr aşklarımm

Satır arası yorumlarınızı eksik etmeyinnn iyi okumalar

Zeynebe attığım ters bakışla hemen sustu. "Güzel arkadaşım, hayatında kaç defa organ mafyasıyla karşılaşıyorsun bilmiyorum ama çık bu hayal dünyandan"

"Neden öyle diyosun ya? Bence mantıklıydı. Hem o zaman kim bu adam ? "dedi koltukta bana dönerek.

Aklımda bir fikir vardı ama bunu burda söylemiyecektim. "Evde konuşuruz bunları"

Önüne dönerek telefonunu eline aldı.

Yol boyu fazla konuşmadık.

~

Arabayı evimin önüne park edip, içeri geçtik.

Zeynep geldiği gibi kendini L koltuklardan birine attı. "Kalk üzerini değiştir ayı."

"Bir iki dakika geçsin değiştiricem" dedi koltukta uzanarak. Onun bu haline gülerek valizini içeriye koydum. Artık geri kalanında kendisi yapar.

Yanında kalan boşluğada ben kendimi attım. Sabah erkenden kalktığım için uykum geliyordu.

"Yazalım mı ona?" dedi Zeynep yerinden kalkıp yanıma gelerek.

"Yazarız tamam. Önce sen üzerini değiştir. Rahat edemezsin böyle"

Kıkırdayarak yerinden kalktı "Tamam anne" diyerek odama girdi. Bu evde ona ait bile oda vardı. Ama o ısrarla benim odama giriyordu. Rahatsız olmak yerine hoşuma gidiyordu.

Evde tek ben yaşamama rağmen Babam küçük villa tarzı bir ev almıştı. Eskiden evimiz bundan daha büyüktü orası ayrı ama o zamanlar tek ben yaşamıyordum. Annem, Babam, Büyükbabam ve Büyükannemle birlikte yaşardık. Kuzenlerimde çoğu zaman bize gelir ve birlikte çok güzel vakit geçirirdik.

Şimdi nerdeler mi? Büyükbabam annemin ölümünden sonra kalp krizi geçirerek öldü. Annemin ölümüne birde Büyükbabamın ölmesi artık benim için katlanılmaz bir acı olmuştu.

Büyükannem o kadar bitkin düşmüştü ki onuda kaybedeceğimi düşünürdüm. Babam Büyükannemi huzurlar evine yerleştirme kararı aldığındaysa sanki hiç ağlamıyormuşum gibi birde bunun içi ağlamıştım. O gün ağlayarak ne kadar "Baba zaten herkes gitti lütfen babaannemide alma benden" desemde beni siklememişti bile. Büyükannem her ikisinin ölümüne katlanamamış huzur evindeki ilk gününde ölmüştü.

Sanki suçlu babammış gibi her zaman onu suşlamıştım. 1 yıl boyunca babam beni ne kadar hastane var hepsine götürmüştü. Psikolojik bakımdan durumum hiç iyi değildi. Doktorlar kötü bir şey der diye kendisi hiç bir zaman gelmezdi. O zamanlar babamın beni sevmediği düşündüğüm için gelmediğini sanardım.

O kadar acım yok gibi birde buna ağlardım.

Hala, teyze, dayı, amca bunların hepsiyle babam ileşimi kesmişti. Babama neden iletişimi kesdiğini sorsamda bana büyünce anlarsın demişti.

Büyümüştüm ve anlamıştım.

Kuzenlerimse artık büyüdüler ve Amerikaya yerleştiler. Arada telefonla konuşurduk.

Kısacası eski güzel ve sevgi dolu zamanlar yoktu şimdi...

Düşüncelerimi bölen Zeynebin sesiydi. Yanıma gelerek konuştu "Lan beş saattir sana sesleniyor-" yüzüme bakıp susdu.

Dalgın bakışlarımı düzelterek ona döndüm. Üzerini değiştirmiş ve eşofman giyinmişti. "Pardon dalmışım. Noldu ki"

Birden hiç anlamadığım bir şekilde beni kendine çekerek sıkıca sarıldı. O ana kadar gözümün dolduğunu bile bilmiyordum. Aynı şekilde sıkıca sarılarak karşılık verdim.

Göz yaşlarım benden habersiz akarken, sesimin titremesini umursamadan konuştum.

"Zeynep ben onları çok özlüyorum "

Zeynep de benimle birlikte ağlıyordu. Eliyle saçlarımı okşayarak konuştu"Yapma böyle Alaram"

Ne kadar zaman böyle kaldık bilmiyorum ama o gün birine sarılmayı özlediğimi fark ettim.

Bölüm sonu

Alaranın ailesi hakkında düşüncelerinizi genişletmek istediğim için böyle bir bölüm yazdım. Ama bunlar ağladı hocam....

Kaç bölümdür Miraç kocamız yok diğer bölüm gelir belki eheh

Yorum yapmayı ve vote atmayı unutmayın aşklarım.

Görüşürüz.