Odanın kapısının aniden açılmasıyla irkildim. Fakat küçük korkumun yerine büyük bir şaşkınlık geçti.
Çünki saldırı düzenlermiş gibi giren Miraç'tı! İçeri girip kapıyı ardından sertçe kapatdı. Bana kısa bir bakış atıp karşımda oturan Nedim bey'e baktı. Fakat bu normal bir bakış değildi, gözlerindeki sinir uzaktan bile farkedilen bir cinstendi.
Nedim bey ayağa kalkıp yüzündeki korkuyu gizlemeden konuştu. "Siz ne yapıyorsunuz beyefendi?"
Miraç karşısında korkudan kekeleyen adama zevkle baktı. Ona doğru bir adım attığı an şaşkınlığımı bi kenara atıp hızla kalktım. Tam karşısına geçip omuzlarından geriye itdim. Tabi başarılı olamamıştım ama, yinede kendisi bir adım uzaklaştı.
1 hafta sonra gözlerine bakmam benden bambaşka duygulara yol açtı. Yinede onu burda görmek sinirimi bozmuştu. Benim aksime onun bakışları az önce Nedim bey'e bakar gibi değildi. Çatık olan kaşları inmiş, dudaklarında özlemin bir kırıntısı vardı.
Hemen kendime gelip konuştum. "Sen kendini ne sanıyorsun ya? Hemen çık buradan!"
Bir adım atıp, iyice dibime girdi. Eliyle bir işaret verdi ve Nedim bey hemen çıktı. Şaşırmama engel olamadım. Bu adam nasıl olurda Miraç'ı odadan kovmak yerine tek bir haraketiyle çıka bilirdi?
Sinirim artarken Nedim beyin arkasından gitmek istediğim zaman önüme geçip engel oldu. Yine etkileyici sesiyle konuştu. "Bir haftadır kaçıyorsun zaten, şimdi uslu duramaz mısın?"
Bir adım gerileyip, aramıza kısa mesafe koydum. "Ömrümün sonuna kadar kaçmaya devam ediceğim! Sen bana zararsın, senin sevgin ölüm, ben senden ne kadar uzak kalırsam o kadar iyi!"
Gözlerinde bir hüznün dalgası oldu. Fakat çok kısa sürmüştü. Bunun sebebi Miraç asla acısını biriyle paylaşmazdı. Acısı bendim.
"Biliyorum, benim sevgim acı, ölüm, nefret. Herşey biliyorum güzelim, aklımın bir köşesine kazıdım. Fakat kalbim sen diye atıyor be yavrum. Nasıl atayım seni ordan? Ben sen diye ölmeye razıyken sen neden kaçıyorsun benden? Biliyorum bizden olmaz olsada eskisi gibi olmaz ama kaçma benden. Bu acıyı yapma bana."
Gömleğinin ilk üç düğmesini açtı. Fakat gördüklerim gözlerimdeki siniri yok etti.
Miraç göğsünden vurulmuştu. hemde tam iki kez. Bu nasıl olurdu?
Kalbim acı ile yandı. Öyleki, ona olan nefret dolu bakışlarım yangında bir küle çevrildi.
Vurulmasına rağmen bir sargı göremiyordum. Çıkarmış olmalıydı. Nasıl dayanmıştı bu acıya.?
"Bana acı diye göstermiyorum, sadece sen o gün mezarlıkta ölmeyi arzularken ben kendimden bir kez daha nefret ettim. Seni uçurumun bir köşesinde kalmışken ben bunu kaldıramadım. Senin yaşama sevgini çalmıştım, ben böyle bir acıyla nasıl yaşardım ki? Kendimi öldürtmeye çalıştım. Belki ben olmazsam, yüzünde eski mutluluk yeşerirdi. Buna inanarak kendimi öldürmeye çalıştım fakat olmadı. Siktiğimin kurşunu öldürtmedi beni. Bana acı veren kurşun olmadı, bana acı veren senin sözlerindi be güzelim. Ben o gün asıl ölümle yüzleştim. Fakat, bu gün ölümüm sözlerin değil, bir kurşun olucak." Bir silah çıkarttı. Tam alnına hedefledi. Korkusuzca baktı gözüme. Bir insan kendisini öldürürken bu kadar cesaretli olurdu mu? Miraç cesaretliydi.
Bir yanım onu durdurmak için yanıp tutuşurken diğer yanımda hiç bir şey yapmadan öylece dur diyordu.
Gözümün önünde sevdiğim adam ölücekti. Ben buna dayanır mıydım? elleri tetiğe ulaştı, son bi defa gözlerime baktı ve gözlerini kapatdı.
Elleri haraketlendiğinde beynimle değil kalbimle haraket ettim ve hemen silahı alıp yere attım.
Bir saniye bile düşünmeden dudaklarımı, dudaklarıyla birleştirdim. Düşünseydim yapmazdım, fakat bu gün aklım değil kalbim haraket ettiriyordu beni.
Pişman olucaktım, yinede kalbim buna rağmen beni haraket ettirdi.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
~
Küçük bir alıntı atıp kaçıyorum. Yeni bölümde görüşmek üzere aşklarım.
