Aşk Resitalleri

🎶 Bölüm 5: Yalanlarla Avunmuş Düşler🎶

Keyifli okumalar dilerim ❤️

18.10.23'

Bölüm şarkımız: Nasıl Derler Bilirsin - Sevilmemişim

_______________________________________

Bir haftadır bu evde, Behir'in baskısı altında kalıyordum. Bugün kitabını yayınevine teslim etmişti ve biliyordum, beni gözlemleyerek yazmıştı o kitabı

Hayır, Poyraz Bey ve Rüzgar dışında bana inanan olmamıştı. Bugün cuma günüydü ve okuldan çıkmıştım.

Adımlarım otobüs durağında durmuştu ve otobüsü bekliyordum.

Zihnimin içinde dönüp duran bütün her şey bir maskeyle örtünmüştü.

Ben daha çocuk yaşımda tepkisiz kalmayı öğrenmiştim. Hayır, ben kimsenin keyfi için üzülmez kendi kalbimi kırmazdım.

Bu yaşıma kadar bir cok deney için kullanılmıştım.

Denek 9, Denek 57, Denek 90, Denek 1007, Denek 87, Denek 006 ve en çok zorlandığım Denek 14.

Ben hepsini çok iyi hatırlıyordum. Üzerine giydirilen kıyafetlere kadar.

Behir Kaya Hanlısoy'un beni denek olarak kullanması canımı asla yakmazdı. Ben sevgi beklemiyordum, ilgi beklemiyordum. Benim istediğim tek şey saygıydı ve onu bana göstermek zorundalardı.

Yarın İstanbul'a gidiyordum, yeni bir okul yeni bir hayat. Hayır, asla zorlanmazdım. İnsanlarla aram hiçbir zaman iyi olmamıştı. Ben insanlardan ziyade gölgelerle arkadaş olurdum. Karanlık kötü değildi, benim düşlerim hep karanlık içinde kalırdı. Asla ışıklar olmazdı onlarda. Fakat biri çıkıp gelirdi, elinde fener... Ben o birinin sadece gözlerini biliyordum ve o gözleri sürekli unutuyordum.

Ben istediğim her şeyi çok güzel unuturdum, bunu unutmak işime geliyordu. Ben onu unuttukça o hırslanıyordu adeta.

İçimde milyon tane düşünce vardı, otobüs gelmişti. Bindim, kartımı okuttum. İçi öğrenci dolu otobüste etrafa bakındım. Boş yer yoktu. Kulaklığımı taktım, şarkım kendini tekrar ederken çok kısa bir süre sonra koluma dokundu biri. Müziği durdurdum. "Gelin lütfen" dedi genç bir ses. Başımı salladım, yüzüne bakmamıştım. İnsanların yüzlerine bakmayı sevmiyordum.

Yüzümde, beni rahatsız etmeyen bir kusur varsa bile gözümün içine soka soka bakıyorlardı.

Müziğimi geri açtım, başımın üzerinde bir gölde hissediyordum. Aklıma gelmişken sınıf grubundan çıktım, telefonumu kapatıp kenara koydum.

Uzun bir süre sonra otobüs ineceğim durakta durmuştu, vakit kaybetmeden kalabalığın arasından sıyrılıp kendimi temiz havaya atmıştım. Otobüs, durağın önünden ayrılırken ben bir süre orada bulutlanmaya başlayan havanın muhteşem kokusunu içime çektim.

Ben toprak kokusunu sevmezdim, nefret ederdim toprağın kokusundan. Sırf bu yüzden çiçeklere dokunmazdım. Ben, gökyüzünün burnuma doldurduğu hayava aşıktım.

Gülümsedim, kulaklığımdaki şarkı değişti, Sezen Aksu yerini Erkin Koray'a bırakırken ben okul çantama daha sıkı sarıldım. Adımlarım çok ıssız olmayan ama arabaların olmadığı o sokakta gezinirken bir yandan da hafif hafif şarkıya  eşlik ediyordum.

Pazartesi günü sınavlar başlıyordu, burada. Yeni gideceğim okulda ne olacak kim bilir...

Ankara artık yavaş yavaş buz tutmaya başlayacaktı. Seviyordum burayı, her ne kadar deniz olmasa da.

Ben deniz severdim fakat girmeyi değil, karşısında uzun uzun oturup derdini anlatmayı...

Adımlarım büyük evin bahçesinde durduğunda zile bastım. Kısa bir süre sonra kapıyı Poyraz Bey açmıştı. "Hoş geldin küçük hanım" dediğinde gülümsedim. "hoş buldum, nasılsınız?" dediğimde yorgun görünüyordu. "ev işleri ile uğraşırken pek iyi değilim ne yazık ki" dediğinde başımı salladım. "yardım edebileceğim bir şey var mı?" dediğimde gülümsedi, geçmem için kenara çekildiğinde içeriye girdim. "Kendi eşyalarını toparla yeterli. Yardıma ihtiyacın var mı?" dediğinde ikimizde yürüyorduk. "Teşekkür ederim ama hayır " dediğimde bana verilen odanın önünde duruyorduk. "Minelya, bir şeye ihtiyacın var mı kızım?" dedi. Sanıyordum ki Deniz artık onları aramıyordu. "hayır, ilginiz için teşekkür ederim " dedim kibarca. "beni yanlış anlamanı kesinlikle istemem fakat artık benim kızımsın ve ben ihtiyaçlarını her konuda karşılamak zorundayım. Maddi manevi... Bunlar dolayısıyla seninle biraz konuşmak istiyorum, iznin var mı?" dedi.