ဗီလိနျရှဈဇှငျးက ပနျးပှငျ့လေးလိုပါလား-Zawgyi (Ongoing)

အခန္း ၁၀

လက္သီးဆုပ္အရြယ္ခန႔္ရိွ သစ္သီးတစ္လံုးသည္ ေလထဲတြင္ရိွေနၿပီး ႏူးညံ့ေသာပိုးသားအလႊာပါးေလးက လႊမ္းႃခံုထားေလသည္။

ရွန္လ်ိႈရွန္းသည္ ေထာင့္တစ္ေထာင့္တြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လိုက္သည္။
(🌊 - ေျပာေတာ့ တကယ္ငို‌ရင္ေတာင္ေခၚမသြားေပးဘူးဆိုၿပီး 🤭)

“ဘာျဖစ္လို႔ သူ႔ကိုပိတ္ေလွာင္ထားတာလဲ”

က်ိဳးရႊမ္လန္ထံမွ အသံတိုးတိုးျဖင့္
“ရွန္႔မင္သစ္သီးမွာ သူ႔ရဲ့ဝိညာဉ္သိစိတ္ရိွတယ္... အခုလိုမ်ိဳးသာ ပိတ္ေလွာင္မထားရင္ အေစာကတည္းက ထြက္ေျပးေနေလာက္ၿပီ”

အေစာပိုင္းတြင္ ရွန္လ်ိႈရွန္းသည္ ေမွာင္မိုက္၍ တိတ္ဆိတ္ေသာညကို အခြင့္ေကာင္းယူကာ သူ၏ဝိညာဥ္ ႏိုးၾကားမႈကို အသံုးခ်ၿပီး ကင္းလွၫ့္ေနသၫ့္ဂိုဏ္းသားမ်ားကို တိတ္တဆိတ္ေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ က်ိဳးရႊမ္လန္မွ တိတ္ဆိတ္စြာပင္ ကာကြယ္ထားေသာ အကာအကြယ္မႏၲန္မ်ားကို ျဖည္လိုက္ၿပီး ႏွစ္ဦးသား ဝမ့္ရွင္းေမ်ွာ္စင္ထဲသို႔ ဝင္ေရာက္ကာ ရွန႔္မင္သစ္သီးရိွရာသို႔ ခ်က္ခ်င္းပင္ သြားလိုက္ေလသည္။

“ရွစ္ဇြင္း... ၾကၫ့္လို႔ဝၿပီလား?”

အကာအကြယ္မႏၲန္ကို‌ျဖည္လိုက္ျခင္းအား သာမန္ဂိုဏ္းသားမ်ားအေနျဖင့္ မသိႏိုင္ပါေသာ္လည္း ျဖတ္သြားျဖတ္လာအႀကီးအကဲမ်ားသာရိွပါက ခ်က္ခ်င္းပင္သိသြားေပမည္။

ရွန္လ်ိႈရွန္းသည္ သစ္သီးကို ေငးၾကၫ့္ေနရာမွ အၾကၫ့္လႊဲလိုက္ၿပီး သူ၏တပၫ့္ျဖစ္သူကို ေမာ့ၾကၫ့္လိုက္သည္။

သူသည္ ထူးထူးဆန္းဆန္းပင္ ပူေနြးေနသည္ဟု ခံစားရၿပီး တစ္ကိုယ္လံုးခၽြေးမ်ားထြက္ေနသျဖင့္ မ်က္ႏွာေလးပင္ ႏွင္းဆီေရာင္ေျပးေနေလသည္။ ရွန္လ်ိႈရွန္း၏ ေတာက္ပေသာမ်က္လံုးမ်ားသည္ ခပ္က်ယ္က်ယ္ပြင့္‌လာၿပီး သူ၏လက္ကေလးအားၿမွောက္၍ က်ိဳးရႊမ္လန္၏ဝတ္ရံုလက္ကို ဆဲြကိုင္လိုက္ၿပီး သက္ျပင္းခ်ကာေျပာလိုက္သည္။

“မင္းက တကယ့္ကို လူေကာင္းေလးတစ္ေယာက္ပဲ!”

က်ိဳးရႊမ္လန္၏ ႏွလံုးသားမွာ တစ္ခ်က္မ်ွခုန္သြားေလသည္။ သူ႔ရွစ္ဇြင္းမွာ ယခုကဲ့သို႔ေျပာလာပါက နိမိတ္မေကာင္းတတ္ေပ။