«អ្ហឹក...យើងស្អប់ឯង មនុស្សអាក្រក់...អ្ហឹកៗ» នាងតូចរើបម្រាស់ស្របពេលដែលដៃទាំងសងខាងត្រូវលីសាចាប់ចងជាប់ទាំងទ្វេរ នាងព្យាយាមយំសូមអង្វរឲ្យគេដោះលែងយ៉ាងណាក៏គេមិនព្រមស្ដាប់ ពិតជាគួរឲ្យអាណិជាទីបំផុតហើយ...
«ខ្ញុំសុខចិត្តឲ្យនូណាស្អប់ ជាជាងនូណានៅជាមួយនឹងអ្នកផ្សេង!»
ឆ្វោក~ រ៉ូបដែលមានតម្លៃថ្លៃត្រូវឡាលីហែកជាចំរៀកៗ អាវក្នុងក៏ដោះគ្រវាត់ចោលខ្ទេចពិតជាស្ទាត់ជំនាញរបស់គេមែន បន្ទាប់មកគេឱនខាំក្រញិញផ្លែឈឺរីផ្កាឈូកស្រស់ទាំងឆ្វេងទាំងស្ដាំគ្មានត្រាប្រណី ជេនឈឺចាប់ផង ស្រៀវស្រើបផងមិនអាចពិពណ៌នាពីអារម្មណ៍របស់នាងបាន ដៃមាំក្រាស់ ម្រាមវែងៗសុទ្ធតែសសៃរវៀមនោះបានច្បាមភ្នំក្រពុំច្របល់ចុះឡើងសឹងតែផ្ទុះបែក អារម្មណ៍ខឹងរបស់នាងក៏ប្រែទៅជាអារម្មណ៍ត្រូវការគេទៅវិញ...
«ថ្ងូរឲ្យខ្លាំងៗទៅ ឲ្យខ្លាំងដល់ថ្នាក់នូណាឭសម្លេងរបស់ខ្លួនឯងកំពុងតែសុខស្រួលដោយសារមនុស្សដែលនូណាកំពុងតែស្អប់នោះទៅ ហឹស»
«ឈឺណាស់....អ្ហឺស...ហឹក...» ជេនគ្រវីក្បាលញាប់ស្អេកស្របពេលដែលលីសាខាំឈឺរីរបស់នាងខ្លាំងៗ ជាពិសេសគេបានបឺតជញ្ជក់ពាសពេញរាងកាយបន្សល់ឲ្យឃើញស្នាមជាំក្រហមលើខ្លួនរបស់នាង នេះគឺជាសញ្ញាបញ្ជាក់ថានាងគឺជារបស់គេតែម្នាក់គត់...រាងខ្ពស់ចាប់ឲ្យនាងតូចអង្គុយបន្ទាប់មកគេក៏លូកម្រាមដៃចំនួនពីរសន្សឹមៗទៅក្នុងត្របកកូលាប ជួនជាទឹកឃ្មុំកំពុងតែបញ្ចេញលម្អងផ្សើមចាំរូបគេរួចជាស្រេចវាធ្វើឲ្យគេងាយស្រួលក្នុងការធ្វើចលនាសាប់*បៀរដោះកូយជូនបងស្រី...
«បើកភ្នែកឲ្យធំៗទៅ កន្លែងពិសេសរបស់នូណាត្រូវខ្ញុំបំផ្លាញលេងហើយ» លីសាញញឹមចុងមាត់សមចិត្តនៅពេលដែលឃើញមានឈាមហូរលាយលំលម្អងមកជាមួយបែបនេះ ឯជេនឈឺចាប់ខ្លាំងបំផុតព្រោះតែត្រូវបានគេបំពានញាំញីធ្វើបាបរាងកាយនាងបែបនេះ វាប្រៀបដូចយកកាំបិតមកចិញ្ច្រាំសាច់នាងទាំងរស់អីញ្ចឹង នេះបានន័យថាពីយប់នោះ គេមិនបានធ្វើអ្វីមកលើនាងទេតើមែនទេ?
