GÖKYÜZÜNÜN KOKUSU | OMEGAVERSE (TAMAMLANDI)

-Gitti mi?-

"Gitti mi? Ne? Neden izin verdin Zilen!"

"Yapma yenge."

"Neden izin verdin Zilen! Ne intikamı?! Nasıl bırakırsın?!"

"Dinlemedi ki?! Dinlemedi! Dedim! Ne diyeceğim, Vensaya dedim?!"

"Beni bırakıp intikam peşinde mi gitti Zilen!

"Offf! Otuz kere söyledim. Dinlemedi ki!"

"Nasıl dayanacağız?!"

2 hafta sonra.

Aradan iki hafta geçmişti... Savaşı Kli kazanmıştı, kaçmıştı Meviz zaten. Ne ses vardı ne seda. Kasaba yavaş yavaş kendini toplamaya başlamış. Kasabalı normal hayatına dönmeye başlamıştı. Fakat Vensa... O hiç iyi değildi, ruh eşleri çok fazla ayrı kaldıkları için canı yanıyordu. Kli'yi düşünmek bile istemiyordu.

Vensa'nın ruh eşi yanında olmadığı için iyileşmesi uzun sürümüştü. Neyse ki bir şeyi yoktu. İyiydi. Fakat Kli'den haber yoktu ki?

Vensa omegasının daha fazla acı çekmesin diye Kli'nin evine gelmiş, büyük geniş yatağına Kli'nin kıyafetlerini yuva şeklinde yapıp içine yatmıştı. Uyanmak bile istemiyordu çünkü uyandığı zaman keskin ağrıları onu mahvediyordu.

Kar yağmış kasabanın yolları, çatıları bembeyaz karla kaplanmış, evlerin bacalarından dumanlar yükselmeye başlamıştı artık.

Hendi arada gelip Vensaya yemek yapıyor sonra gidiyordu. Vensa bazen yiyor bazen kalkamıyordu. Genelde geceleri uyanıyordu Vensa. Gündüzleri uyuyordu. Kli'yi çok merak ediyordu. O ne yapmıştı? Nasıl dayanıyordu? Ve Mevizi bulmuş muydu?

Her gün aklında ki tek soru buydu. Özlüyordu...

Kli... Onu söylemeye gerek bile yoktu, sevdiği kadının intikamı için ne gerekiyorsa yapacağını herkes biliyordu. O adamı yaşatmayacaktı.

Geceydi, Vensa büyük camların önünde durmuş ileri ki karanlık ormana bakıyordu. Yaşadıkları gözünün önünden gelip geçiyor, ve en sonunu aklına geldiğinde... Vensa artık karanlıktan korkuyordu... Bu yüzden gündüzleri uyuyup geceleri tüm ışıkları açıp sevdiği adamın gelmesini bekliyordu.

Gözlerini ormandan ayırmak istemiyordu çünkü orda sevdiği vardı, anıları, son öpüşmeleri, ilk kavuşmaları, hüzünleri, mutlulukları vardı orda.

"Evlenecektik?" Gözünden bir damla yaş süzülürken fısıldadı Vensa. "Ölme Kli." Elinde onun kazağı ve bir peçeteyle her günü böyle geçiyordu. Canı yanıyor, Kli'yi bekliyordu.

Elinin tersiyle hızla göz yaşlarını sildi. "Aptal herif! Beni bırakıp intikam almaya gitmiş!" Sonra da sinirleniyordu tabi. Çok fazla üzülüyordu.

Kırılan kalbinin yerine koy beni, ya da da hayatının merkezine. Ama bırakma sevdiğim beni.

Hendide neyse ki çok bir şey yoktu, sadece kaslarında zedelenmeler vardı o kadar. Neyse ki o hemen toparlamıştı.

"Ç-çok yarası var mıydı Zilen?"

"Yoktu."

"Yalan söyleme bana!"

"Vardı yenge! Olmaz mı? Bizi korumak için size geç kaldı zaten."

"Nere- Nerelerinde vardı?"

"Karın boşluğunda, bacağında, kollarında..."

"Nasıl ölmedi?"

"Hendi!"