Hazan Vakti| Asker&Doktor

Hazan Vakti| 37

🖇️ Cumhuriyetimizin 100. Yılı Kutlu Olsun..🇹🇷🇹🇷

🖇️Umarım severek okuduğunuz bir bölüm olur, keyifli okumalar dilerim💖

🖇️Satır arası yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın lütfen..

Bu bölümü Azize1333 ithaf ediyorum..

37.Bölüm

Gri parke taşlarının kapladığı yolda yavaş yavaş yürürken etrafıma bakındım. Uzun uzun çam ağaçları kaldırımların yanında boydan boya dizilmişti. Gökyüzü gri rengini almış, hava yağmur yağacak gibi kapalıydı. Ağaçların arkasında ise sıra sıra dizilmiş mezar taşları duruyordu..

Adımlarımı nereye doğru attığımı bilmezsen mezar taşının üzerindeki tanıdık isimle duraksayarak mezara doğru ilerledim. "Hülya Görgün" Annemin ismini gördüğümde üzerindeki tarihe baktım. "D.T 19.11.1970- Ö.T 26.09.2023" Şaşkınca tarihleri okurken gözlerim annemin mezarının ilerisindeki başka bir mezara takıldı.

Adımlarımı oraya doğru attığımda mezar taşının üzerinde yazan ismi ve tarihi net bir şekilde gördüm. "Faruk Eraslan. D.T 29.05.1967- Ö.T 26.09.2023"

Annem ve babam aynı gün mü ölmüştü? Peki biz hangi tarihteydik? Şaşkınca etrafıma bakmaya devam ederken mezarların olduğu yerden çıkarak taşların üzerinde yürümeye devam ettim. Biraz tepeye ilerledikçe gözüme takılan mezar taşıyla birlikte adımlarım aksadı.

İsmin, Soy ismin ve doğum- ölüm tarihlerinin yazdığı mezarın başında gördüğüm Türk bayrağı ile adımlarımı oraya doğru ilerlettim. Mezar taşını net bir biçimde gördüğümde ise kalbimin duracağını hissettim. Ayaklarım birden geri geri gitmeye başladı. "Şehit Yüzbaşı Alparslan Türkoğlu. D.T 16.06.1992- Ö.T 30.12.2023"

Gerçek değildi, gerçek değildi, gerçek değildi. Aklımdan geçen cümleler tam olarak buydu. Mezara doğru yaklaşırken mezar taşının üzerine yaptırılmış olan Alparslan'ın resmine baktığımda gerçeklik tüm hızıyla yüzüme çarptı. "Hayır, hayır, hayır."

Dizlerimin üzerine çökerken elimi gözlerime kapatarak ovuşturdum. Gerçek olamazdı Alparslan iyiydi, iyileşmişti. Kurtarmıştık onu. Nasıl olmuştu bu? Mezar taşına tekrar baktığımda yine aynı şeyleri görmenin hayal kırıklığıyla konuştum. "Gerçek değil bu gerçek değil."

Omzumda hissettiğim dokunuşla birlikte başımı o tarafa çevirirken elini omzuma koymuş olan Alparslan'ı gördüm. "Gerçek güzelim." Sesi öyle gerçekçi geliyordu ki kulağıma. Oturduğum yerden anında kalkarken Alparslan'ın sesini tekrar duydum. "Gerçek, kurtaramadın beni."

"Alparslan, hayır sen, sen iyiydin." diye kekelerken Alparslan başını iki yana salladı. "Kurtaramadın beni Hazan, herkesi kurtarırken beni kurtaramadın." başımı hızla iki yana sallarken birkaç adım uzaklaştım Alparslan'dan. Gözyaşları nedeniyle bulanık bir biçimde ona bakarken Alparslan olduğu yerde dikilmeye devam etti.

Bakışlarım bir mezara bir de Alparslan'a gidip gelirken kendimi delirmiş gibi hissediyordum. Ellerimle yüzümü kapatırken bir yandan da mırıldanmaya devam ediyordum. "Gerçek değil bu, Allah'ım ne olur gerçek olmasın."