සිස්ටර් ඉමේරා මට කියපු දේ තේරුම් ගන්න තරම් නිරවුල් මනසක් මට තිබුණේ නැහැ.
මොකද මම හැමවෙලේම පාහේ හිටියෙ ජිමින් නැති සාංකාව ඉවස ගන්න බැරුව. වෙලාවකට මට හිතෙනවා මං මටත් වඩා එයාට ආදරේ කරන්නේ මොන කරුමයකටද කියලා.
මගේ දෛනික ජීවිතය එහෙන් පිටින්ම අවුල් වෙලා මාව පඹ ගාලක පැටලිලා තියෙන්නෙ.
මට ගෙදරින් එළියට යන්න මගේ දෙමව්පියො ඉඩ නොදුන්න නිසා ජිමින්ගෙ ගෙදර යන්නවත් අවස්ථාවක් තිබුණේ නැහැ.
ජන්ග්කුක්ව ආයෙ මට පේනවා කියලා ජිමින්ට කියාගන්න තිබුණා නං එයා ආපහු මා ගාවට එන්න තිබුණා . ඒත් මම කොහොමද ගෙදරින් එළියට යන්නෙ?
"සිස්ටර්ව මුණගැහුනද රියා?"
අම්මගෙ කටහඬින් මම ගැස්සුනා. නිතරම ජන්ග්කුක්ගෙ සිහියෙන් ඉන්න නිසා මම ඕනෑවටත් වඩා හැමදේටම බය උනා.
"ඔව් අම්මෙ.... මම ගොඩක් වෙලා සිස්ටර් එක්ක කතා කලා"
"අනේ ඒක හොඳයි... "
මගේ ඔළුවට හාදුවක් දීපු අම්මා මා ගාවින්ම වාඩි උනා.
"ඉස්කෝලෙ ප්‍රින්සිපල් අද උදේ කතා කරලා ඇහුවා ඔයා තාම අසනීපයෙන් ද කියලා... එයා කියනවා පුළුවන් ඉක්මනට ඉස්කෝලෙ එන්නලු පාඩම් මඟඇරෙන නිසා. "
ඒ වෙලාවෙ මගේ ඔළුව අදහසක් වගේ ආවා අදහසක්. ආපහු මම ඉස්කෝලෙ ගියා නම් මට පුළුවන් ඒ මාර්ගයෙන් ජිමින්ව හම්බවෙන්න යන්න.
"ඉතිං අම්මා මොනවද ප්‍රින්සිපල්ට කිව්වෙ? "
"මං කව්වා ඔයාට තවම අසනීපයි කියලා"
"අයියෝ අම්මේ.... මට දැන් හොඳයි.... මට එපා වෙලා තියෙන්නෙ ගේ ඇතුලෙ ඉඳලා."
"හරි මම තාත්තා එක්ක කතා කරලා බලන්නම්"
එදා හවස මට ආපහු ඉස්කෝලෙ යන්න මගේ දෙමව්පියො අවසර දුන්නා. යටි හිතේ තිබුන බලාපොරොත්තුව සතුටින් පිනුම් ගැහුවෙ ජිමින්ව ආපහු දකින්න තියන නොයිවසිල්ලෙන්.
නිදි නැතුව රැය ගෙවල දාපු මම උදෙන්ම ලෑස්ති වෙලා ඉස්කෝලෙ ගියා. ළමයි මා දිහා බැලුවෙ හරියට අඟහරු වලින් ආව පිටසක්වලයෙක් දිහා බලනවා වගේ.
YOU ARE READING
🩸 SWEET SCENT OF BLOOD 🩸 || PJM
Fanfictionමුළු ඇඟම පණ නැතුව අන්ත අසරණ වෙලා හිටපු මම කදුළු අතරින් දැක්කා තව පිරිමියෙකුගෙ ඡායාවක්. ඇසි පිය ගහන ක්ෂනයෙන් ඒ රුව අපි ගාවින් මතු උනා. මං දන්නෑ එයා ඒක මොනවිදිහට කලාද කියලා . හරියට කාලය හරහා ආවා වගේ. 𝗖𝗼𝘃𝗲𝗿 𝗰𝗿𝗲𝗱𝗶𝘁 𝗴𝗼𝗲𝘀 𝘁𝗼-: @Freya_C...
