Hiçliğin Kıyısındayen

Bölüm 9: Ciğerlerini Dolduran Çiçekler

Yaren'den...

Ortamdaki sessizlik beni gerdikçe gererken bir yandan da sağımda oturan Timur'un arada koluma çarpan kolu istemsizce heyecanlanmama sebep oluyordu.

Masanın iki başında babam ve Aslan bey otururken diğerleri her zamanki yerlerine oturmuş ve bende insanlar tuhaf karşılamasın diye genelde Yiğit abimle aramızda boş olan sandalyeye oturmuştum. Oturduktan hemen sonra ise yanımdaki sandalye çekilmiş ve Timur oturmuştu. Şimdi ise Sedef abla, Yağız abi, Yiğit abi, ben ve Timur yan yana otururken Yakut, Yavuz abi ve Meriç karşımızda oturuyordu. Ama benim asıl şaşırmama sebep olan şey Meriç'in Yavuz abinin yanına değil de iki sandalye ilerisine oturmasıydı. Yani tamam babasının soluna oturuyordu ama ister istemez dikkatimi çekmişti.

Tekrar sol koluma değen kol ile Timur'a dönüp sessizce fısıldamıştım.

"Biraz dikkat eder misin, yemeğe başladığımızdan beri koluma çarpıp duruyorsun." dediğimde o da benim gibi fısıldayarak cevap vermişti.

"O zaman yemek yerken sol elini kullanma, hem günah zaten. " dediğinde göz devirip önüme dönmüştüm. Bu sırada bize tuhaf tuhaf bakan Yiğit abime gözüm takılınca hızlıca başımı önümdeki tabağa eğmiştim.

Herkes teker teker tabaklarına bir şeyler alırken ben hala önümdeki mantıyı yemeye çalışıyordum. Daha tabağın yarısındayken doymuştum. Halbuki çeşit çeşit yemeğin olduğu sofrayı ilk gördüğümde bütün yemekleri yiyebileceğimden emindim. Zar zor bitirdiğim mantıdan sonra tabağımı kenara bırakmıştım ki önüme bırakılan tabaktaki tavuk ve patatesle başımı yanımdaki Timur'a çevirmiştim tekrar. Baktığımı görüp kısaca göz kırptıktan sonra geri önüne dönmüş ve yemeğine devam etmişti. Ben ise doymuş olsam da ilk kez ben istemeden bana verilen yemeği büyük bir zevkle yemiştim.

Sonunda herkes yemeğini yiyince tekrar salona dönmüş oturuyorduk. Babamlar Aslan bey ile koyu bir muhabbete girişmişti. Duru abla çayları ikram ederken yanında kurabiye türü şeyler de getirmişti ve bende önümdeki tabaktan bir tane kurabiye almıştım. İlk ısırığımı alıp çiğnerken gözüm karşımda oturan ve bana dik dik bakan Yavuz ve Yağız abinin gözleriyle birleşti. Yavuz abi ifadesizce bakarken Yağız abi ise gözlerini saniyelik elimdeki kurabiyeye indirip tekrar gözlerime bakmıştı.
O an yutkunduğumda lokmamın boğazımda kaldığını hissettim. Kurabiyeyi tekrar tabağa bırakıp önümde olan bardaktaki suyu hızlıca içerken neden hala onlarla oturduğumu da sorguluyordum. Benimle tanışmıştı işte adam, yemek de yenmişti. Ne diye hala odama gitmemiştim ki. Sanki bugüne kadar onlarla bir defa bile yemek sonrası çay kahve içmişim gibi bir de rahat rahat koltuğa kurulmuş kurabiye yiyordum. Çay kurabiye benim neyimeydi. Sonra işte böyle her lokmam gözlerine batardı. Hızlıca yerimden doğrulduğumda herkesin gözü bana dönünce utanmıştım. Ayıp olmasın diye Aslan beye bakarak dudaklarımı aralamıştım.

"Şey, ben yorgunum da size ayıp olmazsa odama gidip dinlensem?" dediğimde Aslan bey gözlerime bakıp şefkatlice gülümsediğinde içim sıcacık olmuştu.

"Ne ayıbı kızım, sen git güzelce dinlen ve çabucak iyileş. Hem daha çok görüşücez inşallah. O zaman oturur güzelce laflarız." dediğinde babamdan duymak için Allah'a yalvardığım lafları babamın ortağı söyleyince bir tuhaf olmuştum. Bende yanağımın ağrısına aldırmayıp genişçe gülümserken konuştum.

"Tabiki. Kendinize çok iyi bakın, iyi geceler." dediğimde hem Aslan beyden hem de Meriç ve Timur'dan aynı karşılığı alınca hızlı adımlarla odama gitmiştim.

Yazar'dan...

Timur, Yaren gittikten sonra gözlerini kızın sadece bir kez ısırıp geri yerine bıraktığı kurabiyeye diktikten sonra yavaşça karşısındaki Yavuz ve Yağız ikilisine baktı. Az önce olanları görmüş ve Yaren'in neden hızlıca gittiğini az çok anlamıştı. Sinirleri iyice gerilirken daha fazla dayanamayıp kurabiyenin olduğu tabağı eline aldıktan sonra karşısındaki Yağız'a doğru uzattı.  Ne olduğunu anlamayan Yağız yine de tabağı adamın elinden alıp önündeki tabağın yanına koyduktan sonra dudaklarını aralamıştı.