27 Yıllık Kayıp

7. Bölüm (Hisler)

Baran'dan

Günler geçmiş ve Ayla uyanmıştı. Sonunda o güzel gözlerini açabilmişti.

Deren'in o gün gelip dedikleri ile buz kesmişti tüm bedenim. Onu kaybetme korkusunu iliklerime kadar hissetmiştim o an. Ama neyseki bırakmamıştı ailesini. Güçlü duruşunu birkez daha göstermişti. Seviyordum işte bu güçlü kadını. En büyük hayranlığımdı bu. Güçlü oluşu.

Babam "Hadi bakalım aslanım kaldır beni yavaşça gidelim şuradan. Kaç hafta olmuş evimi özledim."

Geçen zamanda da babam toparlamıştı. Hastanenden kurtulmak için can atıyordu. Evini, ailesini özlemişti belli. Annem babamın biricik Hafsası bir an olsun yanından ayrılmıyordu tabi yoksa babamı burada bu kadar uzun süre tutamazdı kimse. Babamın anneme olan sevgisi ve bağlılığı hayran olunasıydı. Küçüklüğümüzden beri bu aile sıcaklığı ile büyümüştük biz. Oldukça şanslı çocuklardık bu çiftin çocukları olarak.

Hemen ayaklanıp babamın yanına geçtim. "Kalk bakalım eski toprak. Köklerin ağır mı geldi?"

Gülerek babama takılırken arkadan Hafsa Sultanın elinin tersine denk geldim. "Sus bakalım babanla uğraşacağına yardım et adama. Sende dikkat et Bedri zorlama kendini."

Sultanımızın emri ile sus-pus olurken harekete geçip ayaklandık.

Aşağıya ulaştığımızda Mert kapıyı açıp bize yardımcı oldu. Babamı arabaya yerleştirip geri çekildim. "Evet siz eve geçin bakalım. Benim bir işim var. Onu halledip eve gelirim. Deren sizi evde bekliyor zaten. Buğrayı da merak etmeyin nerede olduğundan haberim var. Bugün yanında olamadı baba ama önemli bir meselesi var seninle sonra konuşuruz bunu. Neyse hadi dikkatli gidin."

Annem " Tamam evlâdım  sende dikkat et. Ne işiymiş bu anlamadım ama neyse."

O sıra babamla göz göze geldik. Bana alttan alttan gülüp işgüzar bir şekilde göz kırptı. O an ona şaşkınca baka kaldım. Bazen babama şaşıp kalıyordum işte. Bir anda biz gençler gibi hareketler sergiliyor şaşırtıyordu o an beni. İşte bu yüzden o bize bir babadan fazla arkadaştı.

Ayla'nın yanında kalacağımı ve yanına gideceğimi biliyordu. Bu hal ve hareketleri de bundandı işte.

"Bir ara anlatırım annem. Sen babamla ilgilen bol bol bana zaman var."

Beni sessizce onaylerken yavaşça uzaklaştılar. Bende hızla hastaneye geri girip Ayla'nın olduğu kata koşturdum. Günlerdir ailesi sürekli yanındaydı ve gidil konuşmak, onu görmek için fırsat bulamamıştım.

Gerçi ailesini oldukça yakından tanıyordum, ailecek tanıyorduk. Kardeşim Buğra'nın arkadaşı Cem'in ailesiydi. Onların arkadaşlıkları ile iki aile tanışmış ve sık sık  görüşür olmuştuk. Son zamanlarda bizim Adana'da olmamız dolayısı ile ara açılmıştı gerçi. Ayla'nın ailesi olmasına oldukça şaşırmıştım. Bunu hastanede fark ettiğimde baya bi kendimi sorguladım. Çünkü Emir abiyi restontta görünce tanıyamamıştım. Gerçi uzun süredir onu görmemiştim. Değişmişti.

Yıllardır görüşüyorduk ailecek ve Ayla'yı  ne görmüş ne de bahsini duymuştum. Anlam veremiyordum bu durumada.

Koridora bakarken bir anda içeriden Emir abi ve yanında bir hemşire dışarı çıkıp uzaklaşmaya başladılar.

İşte fırsat bu fırsattı.

Ayla'dan

Günler sonra gözlerimi açtığımda büyük bir acı bedenimi esir almıştı. İlk defa yoğun olarak hissettiğim bu şey beni korkutmuştu. Başta nerede ne halde olduğumu ve bana ne olduğunu anlayamamıştım. Zamanla da zihnimdeki pus kalkarken yaşananlar bir bir aklıma düşmüştü.