Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Cihangir’in adı, Mert’in dudaklarında bir başka dökülmüştü.
Daha katı, daha tehlikeli ve dahakaranlık.
Bir ağabeyin, kardeşinin ismini anması gibi değil; bir zalimin kölesine seslenişi gibiydi.
Mert Tunalı telefonunu kulağından ayırdı. Bir anda bana döndüğünde yüzümdeki ifadeyi düzeltmeye çalıştım ama gördüğünü biliyordum. O ise bir süre bana baktıktan sonra gözlerini kısarak gülümsedi.
“Lalin? Bir şey mi söyleyeceksin?”
“Ben…” Yutkundum. “Evet.”
Duyduğumu biliyordu ama bunu ifadesine yansıtmadı. “Dinliyorum.”
Derin bir nefes alırken, bakışlarımı karanlığın arasındaki varlığından ayırdım. “Tatsız şeylerden konuştuk. Ben sadece…” Onunla bu konuşmayı yapmak istemiyordum. Yapmak zorunda olmak beni incitiyordu. Annemin üzülmemesi için buradaydım ama karşımdaki adamdan özür dileyecek değildim. “Niyetinizi anlamak istiyorum.”
Adımla bana doğru gelmeye başladı. Oysa ben, konuşmanın devamını nasıl getirmem gerektiğini bile bilmiyordum.
“Yukarıda da söylediğim gibi, küçük hanım. Annene verdiğim kıymeti kelimelerle anlatmam mümkün değil. Hayatımda yalnızca onun kalması için uğraşıyorum.” Kaldırdığı işaret parmağı kendine yakındı. “Ancak bunu yaparken, çocuklarımı düşünmek zorundayım. Seni anlayabiliyorum. Anneni korumak istediğini anlayabiliyorum.” Parmağı indi, eli yüzüme uzandığında donup kaldım. “Doğrusunu istersen… Senin yerinde olsam ben de aynısını yapardım. Bu yüzden sana kızmadım. Neval konusunda daha dikkatli davranacağım.” Baş parmağı yanağımda kaymaya hazırlanırken, geri çekilerek temasımıza son verdim.
“Anladığınız için teşekkür ederim.”
Gülümsedi. Adımları arabasına yöneldiği esnada, “Mert Bey!” diyerek onu durdurdum. “Annemin de iki çocuğu olduğunu unutmayın, olur mu? Ve o çocukların annelerinden başka kimsesi yok.”
Bakışları yüzümde gezinirken, arabasının kapısını açtı. “Unutmam.” Kıvrılan dudakları beyaz ve düzgün dişlerini açığa çıkardı. “Çok yakında yeniden görüşüceğiz, ufaklık.”
