Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
🎭
Gözyaşım akıyordu. Kulağımda, öteki gözyaşı dökenlerin acı dolu sesi vardı. Başımda bir örtüyle, öylece ayakta dikiliyor, içimi söken bu seremoninin bitmesini bekliyordum.
Su ve ailesinin cenaze törenlerinin bitmesini bekliyordum.
Yağmur yağıyordu. Damlalar artık son küreklerin atıldığı toprağa düşerken, aynı sınıfta olduğum akranlarımla gözgöze geliyordum. Her birinin hıçkırıklarını duyuyordum; bir kesimin dışında...
Yekta, Berika, Can, Asır ve ben... Biz, sessizce ağlayanlardandık.
Cihangir yoktu. Cihangir yine yoktu!
Başımdaki örtüyü çekip alırken sessizce Asır'a yaklaştım. Ağlamıyordu ama gözleri kıpkırmızıydı. "Cihangir'in nerede olduğunu biliyor musun?"
Başını salladı. "Hayır."
"Ulaşmayı denedin mi? Olanlardan haberi var mı?"
"Bilmiyorum. Telefonu kapalı."
İçimdeki acı Cihangir'in yokluğuyla öfkeye evriliyordu. En yanımızda olmasa gereken zamanda yoktu ve nerede olduğunu bile bilmiyorduk.
"Yönettiği holdingin adı ne?" Ölen üvey babasına ait holdingi yönettiğini biliyordum. Orada olmasa bile, belki onunla konuşmamı sağlayacak birini bulabilirdim.
"Canay Holding."
"Ben gidiyorum." dedim Yekta ve Berika'nın da duyabileceği şekilde. "Kendinize dikkat edin. Akşam görüşürüz."
Arkamdan seslendiklerini, nereye gittiğimi sorduklarını duyduysam da sessiz kalıp adımlarımı hızlandırdım. Akşam her zaman buluştuğumuz beyaz evde toplanacaktık. Buna cenazeye gelirken karar vermiştik. Çünkü Su'nun öldüğü günden beri kimse kimseyle konuşmamıştı. Bazıları haberi komşulardan bazıları ise televizyondan öğrenmişti.
Ben ise yaşamıştım. Gözlerimin önünde olmuştu her şey... Su ve ailesi ölürken, yanıbaşınaydım. Elimden gelen hiçbir şey olmamıştı. Sarılmış dizlerim ve kulağımda günlerce kalacak bir uğultuyla hastanede kendime gelmiştim. Polise ne ifade verdiğimi bile bilmiyordum.
