OyDo için yazdığım en uzun bölümdü. Oy ve yorumlarınızla taçlandırırsanız çok mutlu olurum.
Gökçe Kılınçer~ Güneşin Kızkardeşi
Keyifle okuyun.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
🎭
Arabayı atlamak bir şeçenekti.
Tekerlekler asfaltın üzerinden yağ gibi akıp giderken, bayılma numarası yapmayı bile düşünmüştüm.
Düşünmediğim tek şey mantıklı olandı; ağzımı açmak ve arabadan inmek istediğimi söylemek… Bunu yapamadığım için kendime kızıyordum. Hayatım boyunca isteklerimi söylerken yaşadığım tutukluk şimdi de benimleydi. Neden böyle olduğumu bilmiyordum ama böyle olmak bana kendimi eksik hissettiriyordu.
“Neredeyse gelmek üzereyiz. Gerçi biliyorsundur. Kısa zaman önce buradaydın.”
Görev! Tabii ki. Bahsettiği benim görevimdi, arkadaşınınki değil. “Hayır, unutmadım.”
“Zor oldu mu?”
“Ne zor oldu mu?”
Yeniden gülümsedi. “Sende biraz saflık var mı? Görevinden bahsediyorum.”
“Hı…” Sakin ol Lalin. Kimse bir şey bilmiyor. Sakin ol. “Zor olmadı. Şey, o bana yardım etti.”
“Cihangir mi?”
“Evet.”
“Şanslısın.” dedi bir parça şaşkınlıkla. “Kolay kolay birilerine yardım edecek biri değil.”
Evin görünmesiyle yersiz bir telaşa kapıldım. Burdan geri dönmenin bir yolu var mıydı? Olmasını isterdim. Kendimi onun karşısında bulmak istemiyorum. En azından şimdilik…
“Otoparka girmeyeceğim. Uzun kalmayız, diye düşünüyorum. Çıkışta seni eve bırakmamı ister misin?”
Ona bomboş gözlerle baktım. Düşündüğüm nasıl döneceğim değildi. “Olur.”
Söylediği gibi aracını bahçe kapısının önünde müsait bir noktaya bıraktıktı ve inmeden önce telefonunu aldı. Aradığı Cihangir’di. “Bilader.” dedi, çok geçmeden. “Vaktin var mı?” Bir süre dinledikten sonra “Hadi ama…” dedi. “Bizim de fazla vaktimiz yok. Lalin’i eve bırakmam gerekiyor.”
