OYNA YA DA ÖL 🎭

1. "İşte Başlıyoruz..."

Selam.

İlk bölüm ile buradayız.

Onlarla tanışmamız için çok heyecanlıyım.

Can Ozan~ Ay

Pinhani~Bilir O Beni

Lütfen bu yeni hikayemizin yorum ve oylarınızla çiceklendirin.

Keyifle okuyun!

🎭

Benim hikayemin kanatlarında yüzlerce pırıltılı yıldız olacak!

Odamın bir köşesindeki ayaklı not tahtasına yazdığım bu cümlenin üzerinden bir hafta geçmişti. Şimdi o tahtanın yanında duran pembe benekli beyaz çalar saat okula geç kaldığımı ciyak ciyak duyururken, külotlu çorabı bacaklarımdan geçirmeye çalışıyordum. Bir yandan da tamir ettirmeye üşendiğim için kendi istemeden asla susmayan saatin tepesine vura vura yok olmasını diliyordum.

Susmadı. Daha sert vurmayı denediğim esnada dengemi sağlayamayarak yere yapıştım.

Ne pırıltılı hikaye ama!

Hala dizlerimin üzerindeyken, beyaz okul gömleğini ve lacivert süveteri giymeyi başardım. Koyu kumral saçlarımı başımın üzerinde rastgele çevirdikten sonra dün gece test çözerken kıçını dişlediğim kalemi arasına sokuşturdum. Tüm bu kargaşaya rağmen uyumaya devam eden ağabeyime hala öfkeli olduğum için çalar saati başucuna bıraktım ve ne yazık ki! ikimize ait olan odadan hızla çıktım.

Koca bir bardak süt içerken, annemin işe gitmeden önce hazırladığı kahvaltı masasındaki nota göz attım.

Odaya dön ve ağabeyinin yanına bıraktığın saati geri al, tatlım. Ayrıca akşamki partiye gidemezsin. Berika üzüntüsünden yataklara düşse bile gidemezsin. İyi dersler, Lalin'ciğim.

Gülücük emojisi çizdiği notu buruşturup çöpe attım.

"Teşekkürler anne!"

Okul servisinde Berika'ya ne söyleyeceğimi düşündüm. Partiye gidemiyordum. Dolayısıyla o da gidemiyordu. Çünkü süregelen dostluk bağı bulunan ailelerimiz, bize verdikleri izinler konusundan nedense birbirlerini taklit etmeye bayılıyorladı.

"Günaydın fıstık."

Yekta. Uzun boylu, sarışın ve zeki çocuk; Berika, o ve ben tüm okul hayatımızı birlikte geçirmiş çocukluk arkadaşlarıydık.