Warning: R-18, mild.
✎
CURSE's POV
"I'm his cousin."
"I'm his cousin."
"I'm his cousin."
Nagpaulit-ulit sa aking pandinig at isip ang sinabi ni Charles, and that's why my head gets worse more. A strange pressure built in my skull, a tightness that began a whisper at my temples and grew into a roar behind my ears. It felt like my brain was trying to shrink, pull in on itself, like a frightened turtle retracting into its shell. Sobrang sakit at parang tinutusok ang mismong utak ko.
"Haa..." Paghahabol ko ng hininga. Tinulak ko si Charles sa kanyang pagkakayakap dahil pakiramdam ko, mas pinapasakit niya lang ang aking ulo. Sa kanyang mga pinagsasabi, mas sumasakit lang ang utak ko. Naguguluhan ako! Pakiramdam ko, sobra-sobra na ang impormasyong na-absorb ko. Isa pa, gusto kong magalit at hilain ngayon si Radge sa aking harapan para iclarify ang pinagsasabi nitong ni Charles pero alam kong hindi pwede dahil wala siya. Hindi ko na kaya pang mag-isip. Kahit nga ang pagsasalita, parang hindi ko na kaya. I just wanted to grit my teeth as if it would help me to ease the pain.
I exhales exaggeratedly.
I shut my eyes again, willing the memory back to its hiding place, willing the pain to vanish. But it just grew, a hungry beast demanding attention. My hands instinctively pressed my head again, pressing against the bone as if I could push the feeling away, as if it will force back into the darkness.
"Curse, honey, are you okay?" Sinubukan akong yakapin ulit ni Charles pero wala sa wisyo ko siyang patuloy na tinutulak. "What's wrong? Come here..." Pamimilit niya pa. Nung mahagkan niya ulit ako, mas humigpit na ito kaya hindi ko na siya magawa pang maitulak. Kusang bumabalik ang mga palad ko sa aking ulo para pigilan ang sakit na nararamdaman.
My mind felt like a forgotten storage that suddenly, one burst open, it quickly spilled memories that I didn't even know were missing. They slammed into me like a flood. Images and sounds jumbling together and each one of those exchanges pain to me. That pain was like a pulse that keeps throbbing. Sobrang sakit. My thoughts stumbled and just hoped that Charles's hug could quiet the storm inside.
Mabuti nga, as the timeflies, nakatulog ako. Nung hindi ko na talaga kinaya, hindi ko alam kung paano pero maya-maya, nahulog ako sa isang malalim na pagkatulog. Parang binigyan ako ng option para matigil ang sakit. Sleep came like a welcome thief, stealing me away from the chaos. It wasn't a peaceful sleep, though. Dreams were twisted mirrors, replaying snippets of the memories with distorted faces and impossible angles, pero at least ngayon, mas hindi ko na ramdam ang sakit.
As I woke up, bumungad sa akin ang kisame. Madilim pa rin ang lahat na parang patuloy pa ring namamayani ang gabi. Parang animo'y saglit lang akong nakatulog. At isa pa, ang paligid rin ay pinamumunuan nang katahimikan. Kaunting ingay lang ang naririnig ko in the distance pero overall, tahimik pa rin dito sa clinic. Except for that, ang pinakamahalagang naramdaman ko pa ngayon ay tuluyan nang nawala ang sakit sa ulo ko. I'm already okay but the memories still stays. Naaalala ko pa rin ang lahat ng nagpakita sa memorya ko.
Bumangon ako at umupo sa kama.
Nilingon ko ulit ang bintana ngunit madilim pa rin. Hindi ko alam kung panibagong araw na naman ba 'to o hindi. Wala naman kasing clock rito, hindi ko rin naman makita dahil madilim. At isa pa, wala na rin sa tabi ko si Charles. I don't know kung ilang oras akong nakatulog pero pakiramdam ko, matagal-tagal na rin dahil wala na lahat ng pinagkainan ko rito at malinis na ang aking paligid.
Napangiwi ako.
Totoo kaya yung pinagsasabi ni Charles sa akin?
Bahagya rin akong napangisi.
