✎
CURSE'S POV
The clock on the wall mocks me with its sounds – 2:37 am. Outside, the world is wrapped in inky blackness, the usual nighttime symphony of crickets replaced by an unsettling silence. Nanatili akong nakaupo sa kama kung saan inilaan para sa amin ni Radge at kahit mukhang napaka-ganda ng kwarto, hindi manlang ako makaramdam ng antok. I was biting my thumb sa nagdaang oras while thinking deeply. My mind is a tangled mess. The silence in the room feels heavy, it's pressing down on my chest.
I sighed.
After nung nakita naming pangyayari sa kabilang kwarto, after nung makita namin ang kalunos-lunos na krimeng 'yon, hindi na ito nawala sa isipan ko. The feeling alarmed that I could feel - gets worse. Gusto ko nga sanang imbestigahan ang nangyari pero hindi ako pinayagan ng pamilya nila Diana. Lahat ng mga taong umakyat at nakitingin sa nangyari ay pinabalik muna sa kani-kanilang kwarto para makapagpahinga muna. Ayaw daw ng pamilya ni Diana na madamay at maalarma pa kami sa ganitong pangyayari kaya pinalayo nila kami. Sila nalang daw ang bahalang umaksyon dito.
Shempre, may ilang humindi. May iilang tumutol dahil seryosong senaryo ang nangyari. Hindi nila alam kung ligtas ba raw sila dito o hindi, kaya gusto nilang malaman kung sino ang may kagagawan. Gusto nilang makibalita. Pero sa kabilang banda, may iilan na pumasok nalang sa kani-kanilang kwarto dahil ayaw nilang madamay. Natatakot ang ilan sa nangyari at ayaw na makisalamuha sa iba dahil baka madamay pa, o baka isunod daw sila.
I rolled my eyes because of that.
Hindi ba dapat nga na mas magandang umalis nalang sila dito para sure? Anong magagawa ng pagtatago sa kwarto kung nasa iisang bubong pa rin naman kayo ng maaring salarin sa nangyaring engkwentro?
Napasinghal ako at kinagat ang ibabang labi.
May something talaga sa bahay na 'to na hindi ako mapirmi. Iba ang nararamdaman ko sa lugar na 'to. Hindi ko alam kung paranoid o nasisiraan na ba ako ng ulo pero iba talaga ang pakiramdam ko, uncomfy. I know na may mga ganong klase talagang tao. Kahit naman sino, mararamdaman ang ganitong pakiramdam sa certain place. Hindi lang naman ako. Nararamdaman ko e. Basta kakaiba. There's something deep and strange I could feel on this house. Hindi naman ako mahihibang ng ganito kung wala akong napapansin.
Kainis!
Kanina pa. Kanina pa ako hindi mapakali. Hindi ako mapalagay. Parang maraming mata ang nanonood sa akin sa bahay na 'to. Parang may mali. Lalo na sa pamilya ni Diana, there's something wrong. I could feel it - no. Hindi ko lang pala nafe-feel, dahil alam ko sa sarili kong may something nga. Paano ko nasabi? Dahil una palang, hindi pa man kami nakakapasok sa lugar na 'to, may nakaimbak na impormasyon na akong baon patungkol sa factory ng Ice na 'to.
I already knew something... una palang.
Hindi ko na napigilan ang sarili ko at tumayo na sa kama. Bahagyang salubong ang kilay ko nung marahan at malumanay na tumungo sa pintuan ng kwarto. Binuksan ko 'to at maingat na lumabas. Sa hallway palang, wala akong nakitang katao-tao, pero sa distant, nakakarinig ako ng kaunting ingay na mukhang nanggaling sa mga tao na pinag-uusapan ang natunghayan.
Radge is not here. Nung hinatid kami ni Diana rito sa kwarto, nagpaalam si Radge na kukuhanan ako ng pagkain. Hindi ko naman siya pinigilan dahil malalim talaga ang nasa isip ko. Hindi ako matigil sa pag-iisip kaya hinayaan ko siya sa gusto niyang gawin.
Bumuntong-hininga ako bago tuluyang lumabas ng kwarto. Pansin ko, kumpara sa tanggapan doon sa ibaba, nakulangan ng liwanag dito. Kung gaano kaliwanag sa ibaba, ganoon naman kaunti ang ilaw dito. But, it's doesn't bother me, anyway. Nangangati ang mata kong mangalikot dito sa bahay. Pero, bago 'yon, gusto kong makita ulit ang kwarto kung nasaan ang mga taong nawalan ng buhay. Natatandaan ko pa naman ang daan kaya mabilis ngunit maingat ang aking lakad na nagtungo ron. Nung makarating ako sa mismong hallway, sinilip ko muna kung may mga tao bang makakakita sa akin, delikado e. Lalo na kung pamilya ni Diana ang makakasalubong ko.
