ORKİDE [TAMAMLANDI]

30.bölüm (yıkılış)

(Furkan Poyrazoğlu)

Seda,seda'm benim güzeller güzeli orkidem onunla tanıştığım günden beri kalbimin atmasına her duygumun onun yanında ortaya çıkmasını sağlayan tek kişi

Onunla taşınadek hep sert ve duygulardan uzak bir insan olmuştum tek amacım babamın izinden gitmek ve ailemi korumak poyrazoğlu'larını daha da güçlendirmekti

Peki ya şimdi? Söz vermiştim onu  koruyacağıma ama o sözü bile tuttamayan bir heriftim

"Furkan!"diye bağıran oğuz'un sesini duydum ve tetiği çektim karşımda ki adam'ın anlının ortasına bir delik açılırken bütün kanı üzerime sıçradı adam kanlar içinde yere yığılırken ben arkamı döndüm ve yürümeye başladım

"Demirci ailesi de bilmiyormuş"dedim oğuz'un yanından geçiceğim sırada oğuz kolumu tuttarak beni durdurdu

"Furkan kendine gel"diye bağırdı "şu ana kadar kaç aile öldürdüğünün farkında mısın engin amca deliye döndü seni yanına çağırıyor" boş gözlerle ona baktım ve kolumu çektiğim gibi tekrardan yürümeye başladım üç gündür seda ortalarda yoktu oruspuçocuğu volkan onu nereye götürdü bilmiyorum ama yerin bin kat altına bile girseler onları bulacaktım

"Furkan yeter bak düşünerek hareket edersek buluruz seda'yı"dedi arkamdan gelen oğuz ama onu umursamadım bile hızla arabanın kapısını açtım

"Oğuz git sercan ailesini sorgula onların da volkanla olan eski bir bağlantı vardı"dedim sert bir sesle oğuz itiraz etmek için dudaklarını aralamıştı ki sert bakışlarım onu anında susturdu kafasını sallamak ile yetindi ardından arkasını döndü ve koşar adımlarla yanımdan uzaklaştı bende arabaya bindim kapıyı çarparak kapattım geriye doğru yaslandım cebimden telefonumu çıkardım galeriye girdim ve karşıma ilk çıkan fotoğraf ile bir kez daha vuruldum

Seda'm benim güzelim onu babanemin evine bıraktığım gün uyurken çektiğim bir fotoğrafı vardı karşımda burnumu çektim ve baş parmağım ile fotoğrafı sevdim

"Nerdesin orkidem?" diye fısıldadım onsuz nefes alamıyor gibi hisediyorum sanki seda yokken tekrardan eski halime dönücek gibiydi hayatı sadece iş olan,sinir hastası yürüyen duygusuz bir katil

Ama ben tekrardan öyle biri olmak istemiyordum

Burnumu çektim tam bu sırada telefonum çaldı arayan kişi babam'dan başkası değildi telefonu açtım ve tuttucağa koyduğum gibi araba'yı çalıştırarak hızlıca oradan uzaklaştım

"Furkan"diye bağırdı babam ama cevap vermedim

"Yarattığın kaosun farkında mısın sen? Kaç tane aileyi öldürdün sen bizi bastırmaya mı çalışıyorsun?"diye bağırdı güldüm hatta kahkaha attım benim canımdan çok sevdiğim kız kim bilir ne haldeyken o hala işten bahsediyordu

"Daha fazla olay yaratmadan hemen eve gel her şeyi halledicez ardından Tuğba ile evleniceksin bu sayede daha fazla güçlenicez"dediği an öfkeyle dişlerimi sıktım hızımı daha da arttırdım bir kaç aydır aynı mesele

Eve girdiğim an derin bir nefes verdim bütün işlerimi yarıda bırakacak kadar önemli olan şey neydi acaba? Salondan gelen konuşma sesleri yavaş duruşumu dikleştirdim ve yavaş adımlarla salona doğru ilerledim ilk duyduğum ses yiğenim Elif'in sesi olmuştu

"Anne bu abla neden pezeveng'e benziyor"demişti abla mı? Kim gelmişti yine acaba salona girdim ve kapının tam önünde durdum

"Seni küçük-" derken kadının bakışları beni buldu Tuğba aktan ortaokuldan beri peşimde olan ve sürekli evlilik hayalleri kuran o aptal kız