En yakın arkadaşının hattını değiştirmesi sonucu, ona yeni numarasından mesaj atmaya çalışan Ada, aslında mesajı attığı kişinin bir yıldır hoşlandığı, okulun basketbol takımının kaptanı olduğundan habersizdir.
17.01.24
*ilk kitap illaki ufak tefek...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
öyle kolay aşık olmam ama senin ayrı bi' havan var. seni gördüğümde beynim oyunlar oynar.
***
Sonunda sömestr bitmişti. Ve biz okula gelmiştik. Sabah kalkmak bile zulüm gibiydi. Aslında tatilde kendi kendimi kampa soktuğum için okul saatimden daha erken kalkıyordum. Ancak okula gelmenin sadece sabahın köründe dışarı çıkma kısmını bile düşünmek kamplarımı tercih etmemi sağlıyordu.
Okul olmasaydı ve ben evden çalışsaydım çok daha başarılı olurdum bence.
Sabah, nadir vakitlerde sabah okula giden, abim Başar'a yalvar yakar geç kalıyorum yalanlarına sığınarak kendimi de bıraktırtmıştım. Bilerek geç kalkmıştım aslında. Geç kalkarsam okula geç kalmamam için babamın abime yapacağı 'sen bırak kızı hadi geç kalmasın' baskılarını biliyordum çünkü. Canım babam hep de kızını düşünür.
Çantamı sırama bırakır bırakmaz kantine inmiştim. Elif ve adı Arda, tipi darda olan o şahsın burada olacağını biliyordum çünkü Elif mesaj atmıştı. Gerçek numarasından.
Onları kantinin en kuytu köşeside sarmaş dolaş buldum. Elif Arda'ya sokulmuş onun okul üniformasının üzerine giydiği polarına sarınmıştı. Arda'da bundan son derece memnun bir şekilde kollarını ona sarmış saçlarını öpüyor bir şeyler söylüyordu. Çok tatlılar. Yerim.
Ama tabiki de bunu bilmelerine gerek yoktu.
"Günaydıııın!!" diye yüksek perdeden girişimle birbirlerinden ayrılıp bana baktılar. Bende fırsattan istifade ederek aralarına bir sandalye çektim ve tam ortalarına oturdum. Evet tam ortalarına.
"Allah'im nasıl özlemişim! Şu güzelliğe, şu saçlara bak." Elifle bağıra çağıra yaşadığımız kavuşma anımız kantinde bulunan bazı kişilerin bize dönmesine neden olacak kadar hararetliydi. Bu kişilerden en önceliklisi elbetteki onları ayırdığım için en mutsuzu da olan Ardaydı. Elif'in kör noktasına gelen bir köşeden kafamı kaldırıp bozulan yüzüne bakarak sinir bozucu bir şekilde güldüm. Bu onu daha da sinirlendirdi. Beniyse neşenlendirdi. Ne sanıyordu bu velet. Sevgilisi diye Elif'i benden daha çok sevebileceğini falan mı? Nah.
Elifle sonunda ayrılabildiğimizde hala kollarımız birbirine dolanıktı. Temas bağımlısıydık. İkimizde. Birbirimize sarılıp mıncırmaya bayılıyorduk.
"Çok özlemişim Ada."
"Bende. Ağlayacağım şimdi sevinçten. Sakin bir daha beni bırakıp gitmeyin bir yere Elif. Dayanamıyorum ben sensizliğe kızım!"
