Eve gelir gelmez kavga ile karşılaştım. Annem ve babam... Takmadım mutfağa geçtim bişiler hazırladım kendime. Odaya çıktım. Şimdi siz annen ve baban kavga ediyo niye onları sakinleştirmiyosun diyosunuz. Bu ilk kavgaları değil ki hergün kavga ediyolar. Gerçekten. Bende alıştım artık ama bugün dayanamadım. Dolabımın önüne geçtim. Ve bi kot şort önünde cali yazan bi t-shirt giydim. Beyaz converse lerimi de giydikten sonra makyaj masama gittim. Hafif pembe bi ruj sürdüm ve gözümede ince bi eyeliner çektim. Hazırdım. Aşağı indim. Annem yatak odasında babam da çalışma odasındaydı. Çıktım evden aklıma şuan tek gidilecek yer sahildi.
Şu kusursuz maviliğe aşık olabilirdim. Bütün gam keder şu sesi duyunca unutuluyordu. İnsanın yüzüne sebepsizce bir gülümseme çöküyordu. Şuan da da olduğu gibi. Sebepsizce gülmek istiyordum. Sorunlarım vardı. Ama başka kişilerle kıyaslayacak olur isek benim yaşadıklarım hiçbir şeydi. Annem ve babam aylardır hergün kavga ediyordu. Ama hiçbir zaman bana soğuk davranmamışlardı.
Hayatım odada hep tek başına oynayarak geçmişti. Dadım hep sağ tarafımda bir bebek ile adımı sayıklayıp dururdu. Oyun oynamak isterdi. Ama ben bir dadı ile değil annem ve babam ile oynamayı isterdim. Ama sadece isterdim. Çünkü -bazen çok geç saatlere kadar- onların işleri vardı. Benimle oynamamak için gelmiyorlar diye düşündüm yıllarca. Meğerse başkaymış nedenleri. Yeni öğrendim.
YOU ARE READING
Komşu Çocuğu(Yeniden Düzenleniyor)
ChickLit-Hey! Sana söylüyorum. Sapık mısın yaa! Niye odamı dikizliyosun. Bu evde sana göre bi yer yok! -Ama bu kalpte sana yer var güzelim!
