Bakışlarım son derece 'ciddi misin?' şeklindeydi ama ağzımdan yine onaylayan mırıltılar çıkmak zorundaydı.
Ne yani aranız az buçuk düzeldi diye hemen eskisi gibi olacağınızı ve aynı yatağı paylaşacağınızı mı düşünüyordun?
Hayır.
Ama içimdeki ümidi engelleyemezdim. Mantık çoğu zaman kazansa da duyguların galip gelme arzusu bastırılamazdı.
"Tamam. Hazırlayalım o zaman."
Dedikten sonra hareketlenmiş, odama doğru ilerlemeye başlamıştım. O da bu sırada beni takip ediyordu.
Gerekli çarşaf ve yastığı eline tutuşturduktan sonra, teşekkür edip tekrar geldiğimiz odaya doğru ilerlemeye başladı.
Bir müddet arkasından bakıp biraz düşünmüş ve sonunda da karar vermiş bir şekilde, ona verdiklerimin aynılarını kendim için de aldıktan sonra, yanına doğru adım saymaya başladım.
Onu öylesine sert ve rahatsız edici bir kanepede yatırırken, yumuşak yatağım üzerinde rahatıma bakmak rahatsız edeciydi.
O kötü şartlar altındayken kendimi iyi ile hediyelendiremezdim.
Bunu da onun varlığı en büyük hediyeyken yapacaktım.
Ama en azından şartlarımız eşit olacaktı.
Kendi iç sesimle tartışmayı bir an önce bırakmalıydım.
Salona adımımı attığım gibi gözleri hemen beni bulmuştu tabii ki de.
Yatmaya hazırlanır hâli ile yüzüme bakarken her zamankinden daha tatlı bir ifade vardı üstünde.
Şaşkınlığın oluşturduğu o tepki durumu ile sarkıttığı yanakları ne kadar da öpülesi duruyordu. Ellerimi onlarla buluşturup okşamak ne kadar da güzel hissettirirdi şimdi.
"Ne yapıyorsun?"
Kendimden gidişimin sebebiyken biraz da kendime gelişimi etkiliyordu işte.
"Karşındaki kanepede uyuyacağım."
Sorgular bakışları ile bu defa gözlerini kıstığında yeşillerine indi bir gölge. Kirpikler bu yüzden cezalandırılmalıydı belki de. Bir güzelliğin önüne geçip onu engellemek en büyük suçlardan sayılmalıydı.
Ve cezalarını ben vermeliydim, bunu bir öpücük ile kesmeliydim.
Sana bakarken aklımdan geçen her şey için özür dilemem gerekir mi? Rahatsızlığının sebebi olmak isteyebileceğim son şey bile olamaz.
"Niye yatağın gayet rahattı?"
"Rahat batıyor."
Batıyor mu? Zihnim içerisinden konuşma işlemini ağzımı açmadan önce bitirmeyi öğrenmeliyim.
"Daha önce de batıyor muydu?"
Bu soruyu sorarken takındığı o ses ve ifade hiç içler açıcı değildi kesinlikle. Dürüstlüğüme bu şekilde gönderme yapması çok iç burkucuydu.
"Batar arada öyle. Uyuyalım hadi."
Kaçma yöntemini de uyguladığımıza göre, yeni atak gelmez diye ummak eşliğinde hazırladığımız kanepeye yerleşiyoruz şimdi.
Umduğumuz gerçekleşmiş olduğu için derin bir nefes alıp rahatlıyoruz şimdi de.
Işıkları söndürmek için hareketlendiğini anladığımda gözlerim sadece onun üzerindeydi. Her bir hareketini gözlerimi kapamadan önce görmek, aklıma kazımak istiyordum.
Birden bana dönüp gözlerimizi birleştirmesini de asla beklemiyordum.
"Ledlerin nerede?"
Unutmuştum. Cidden unutmuştum.
Varlığı, tek uyku gerecimi bile unutturmaya yetecek kadar güçlüydü.
"Gerek yok onlara."
Tedirginliği gözle görülür şekilde belli oluyordu.
"Emin misin?"
"Eminim, sen varsın."
Bunu söylemeyi ben de beklemiyordum gerçekten. Öyle ki gözlerimi defalarca kırpmış, şaşkınlığımı üstümden atmaya çalışıyordum.
O ise yüzünde oluşan o güzel gülümsemeyi çok göstermeden önüne dönüp ışıkları kapatmış, kanepeye doğru ilerlemeye başlamıştı.
Gözlerimi kapatmak hâlâ biraz zordu. Ne bir yeşil led, ne de göz etki alanıma girmemiş, sadece hissettiğim enerjisi ile uykuya dalmayı bekliyordum.
"Keşke sen buraya yatsaydın. Yıldızlar çok güzel gözüküyor. Yer değiştirmek ister misin?"
Sorduğu soru ile kafamı ona çevirmiş, bir müddet cevap vermeden öylece karanlığı delip geçen bakışlarımla ona odaklanmıştım.
O da beklediği cevabı alamadığında kafasını bana doğru çevirmiş, beklentisini bu şekilde belli etmişti.
"Gerek yok, gözlerin var."
__________________________
Seung kendini tutamıyor.
İki hafta nasıl bu kadar çabuk geçip gidebiliyor? Ben daha tatile alışamamıştım bile. Çok garip.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
