Şaşkın ve anlam veremeyen gözlerle attığı bakışlara ben de aynı şekilde karşılık veriyordum.
Aramızda oluşan bu bakışmaya son vermek adına cevaplamaya karar verdim sonunda da.
"Sabah telefonla konuşuyordun ve istemeden kulak misafiri oldum..."
İlk önce biraz düşünür gibi olduğunu fark ettim fakat daha sonrasında, yavaşça yüzünü yumuşatarak hafifçe gülümsemeye bile başlamıştı. Gülünecek ne var burada cidden?
"İstemeden oldun yani?"
"Evet. Lavabodan çıktıktan sonra mutfağa geliyordum ki aniden öyle dedin."
"Ne dedim?"
Yüzündeki alay ifadesi beni ciddiye almadığının bir göstergesi mi? Öyleyse kendimi çok kötü hissedeceğim.
"Dedim ya işte... Güzelim dedin. Buluşuruz dedin..."
Tamam bu kadardı bundan sonrası için modum tamamıyla bedenim üzerinden ayrıldı ve beni bir başıma bıraktı. Sanırım ağlayacağım.
"Hmm anladım, buluştum zaten."
Gözyaşlarım çok hızlı bir şekilde nuksetmişti gözlerimin içine. Tek temennim sesimin bundan sonra titremeden normal bir şekilde çıkabilmesiydi.
"Anladım, güzel geçmiştir umarım."
İşime tekrar döndükten sonra başlamıştım konuşmaya. İçimde ona bakmadan konuşursam sesim de bozulmaz inancı dolanıyordu.
"Yani, güzel geçti. Önce buluştuk ve bir kahve içtik. Sonrasında hediyelik bir şeyler bakmamız gerekti..."
Cidden her yaptıklarını anlatacak mıydı şu an? Bu... Dinlemesi zordu.
"Ve son olarak buraya geldik işte."
Ne? O da mı gelmişti cidden?
Büyük bir sinir ile tekrar ona döndüğümde yine karşılaştım o gülümseme ile.
Çok zorluyorsun beni... Ağzından çıkanlar öylesine canımı acıtırken altından gülümsemen acıyı kıvılcımlandırıyor Minho ve ben birbirine meydan okuyan kıvılcımlar arasında öylece yanmayı bekliyorum.
"Demek o da burada... Ne güzel tanışırız az sonra."
İfadesini asla bozmadan başını aşağı yukarı sallayarak "tanışırsınız." dedi ve birkaç dakika sonra tahminimce salona doğru gitmeye başladı.
Ve o gider gitmez elimdeki her şeyi bırakıp bir nefes alma ihtiyacı hissettim.
Her aldığım nefes biraz daha yakıyordu. Sanki söndürülmeye çalışan alevler içimde bir inat kıvılcımı yutmuşlar gibi her darbede biraz daha büyüyor gibilerdi.
Dayanamıyordum. Görmek istiyor muydum? Evet. Ama istemiyordum da aynı zamanda.
Sonunda birden hakeretlenmeye başlayarak salona doğru adım saydığımı fark ettim bir anda.
Olabildiğince sessiz olma gayreti ile sonunda geldiğim kapı önünde önce sesleri dinlemeye başladım.
Kulağıma Chan ve Felix dışında kimsenin sesi gelmiyordu.
Ne yani, hiç konuşmayacak mısın cidden?
Ya Minho? O neden hiç sesini çıkarmıyordu?
Ya siz niye konuşuyorsunuz şu an?!??!!
Aklımdaki düşünceler sırtımda hissettiğim dürtü ile durmuşlardı bir anda.
Aslında arkama dönme gibi bir düşüncem yoktu fakat dönmeyeceğimi anladığı gibi kollarımdan tutarak beni kendine çevirmişti.
Yüzündeki ifade mutfaktakiyle aynıydı kesinlikle.
"Ne yapıyorsun burada? Bu kadar mı merak ediyorsun güzelimi?"
"Hayır ne alakası var? Sadece... Ee.."
Cümlemin devamını getiremeden o devralmıştı sözü.
"Felix."
"Ne olmuş Felix'e?"
Gülümsemesi daha da büyürken cevapladı sorumu şimdi de.
"Güzelim olan kişi merak etmiyor muydun? Felix işte."
Hahahaha komik şaka. Şaka mı? Cidden mi? Yanlış mı anladım yani? Utancı tam şu an yanaklarımdan akarken hissediyorum evet. Diyor ki kırmızı yanaklarına çok yakışıyorum. Ben de saçmalama git şuradan diyorum ama nafile. Tuttum mu bırakmıyor yakamı.
Ne saçmalıyorsun Seungmin!! Rezil oldun rezil!!!
"Şey..."
"Açıklama yapmana gerek yok Seung. Yanlış anlamış olman çok normal."
Öyle mi? Nereden geldi bu anlayış birden peki? Daha biraz önce mutfakta alaya alıyordun beni. Üzülmüş olsa gerek hâlime. Ben olsam ben de üzülürdüm kendime.
Bırak şu saçmalamayı artık!
"Eee peki öyleyse. Yemek hazır çağıralım şu ikiliyi de yiyelim hadi."
Dediğim gibi hemen kapıyı açmış yan yana oturan Chanlix ikilisini yüksek ses ile hemen yemeğe çağrısı yapmıştım.
Nasıl yemek yiyebileceğim onu bile bilmiyorum. Çok rezilim...
________________________
Evett böylelikle final çok çok çok yaklaşmış olduu!!
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
