"İnsanlarla oynamamalı. Bir yerleri var, ince bir yerleri, işte oraya değmemeli..."
⏳
"Hazır mısınız?"
Abimin heyecanlı sesi elimi ayağımı iyice dolaştırırken parmaklarımı ağzımdan çekerek başımı salladım.
"Hadi Cihangir, oyalanma."
Babamın ikaz dolu sesiyle abim ağzından küçük bir kıkırtı bırakarak ekrana tıkladı. Sayfa bana inat edercesine çok yavaş yükleniyordu. Bilgilerimi girmiştim ve şuan geriye kalan tek şey heyecandan titreyen ellerden birinin fareye tıklamasıydı. Ki bu da abim oluyordu.
"Açıldı!"
Abimin benim için açtığı yere geçerek ekrana baktığımda gördüğüm ilk şey fotoğrafım oldu. Yavaşça indi sayfa ve malum görüntü kalbimin ağzımdan dışarı fırlamasına sebebiyet verdi.
İki oturumdada yanlışlarım vardı evet ama bu sonuç... beklediğimden kat be kat iyiydi. Tyt'de yüz yirmi soruda sekiz, Ayt'de seksen soruda ise sadece beş yanlışım vardı. Dudaklarım kıvrıldı, hatta kahkahaya dönüştü. İstediğim mesleği yazabilirdim.
Bu çok güzeldi.
"Ne oldu, kazanmış mısın?"
Annemin titreyen sesi ne olduğunu anlamaz haldeydi çünkü abimle ekrana yapışmış olduğumuzdan babamla ikisi bir şey göremiyordu. Abime baktım ağzım kulaklarımda. O zaten gözlerinde gururlu bir bakışla tepkilerimi izliyordu.
"Başaracağını hep biliyordum zaten."
İçimdeki duygu yoğunluğu öyle fazlaydı ki dudaklarım kıvrık olsa dahi gözlerim dolu doluydu.
"Söyleyecek misiniz artık?"
Babamın huysuz sesiyle birlikte geriye yaslandım ve ikisinin de ekranı görmesine izin verdim. Önce anlamadılar fakat birkaç saniye sonra babamın yüzünde yavaş yavaş beliren gülümsemenin aynısı anneme de bulaştı.
"Maşallah benim kuzuma." dedi annem benden daha heyecanlı sesiyle. Bunu demek hıncını alamamasına neden olmuş olacak ki eğilerek yanaklarıma sıkıca birer öpücük kondurdu. Sarıldım sıkıca. "Emeklerinin karşılığını alacağını biliyorduk anneciğim."
"Teşekkür ederim."
Annemin çekilmesinin ardından babam uzun boyu sebebiyle eğildi ve dudaklarını şakağıma bastırdı saçlarımı okşayarak. "Tebrik ederim babam. Seninle gurur duyuyoruz."
Desteklerini ve güvenlerini öyle hissetmiştim ki hayatım boyunca, tek bugün değil her gün için minnettardım. Her gün şükrediyordum Allah'a onları benim karşıma çıkardığı için. Son aylarda hayatımda oluşan pürüzler ve yeniliklerle her ne kadar bocalasam da üstesinden geleceğimi biliyordum. Okul hayatım boyunca derslerime hep önem veren biri olarak bunun hediyesini şimdi almıştım işte.
Kafamı babamın karnına yasladım gözlerimden bir damla düşerken. Bunu da atlatmıştım. Bundan sonraki hayatım her anlamda daha iyi ve farklı olacaktı.
Hissedebiliyordum...
"Niye ağlıyorsunuz ki? Ailemizin biriciği kazanmış işte."
Abimin söyledikleri arkamdan annemin de ağladığının göstergesiydi. Ağlamamıza dayanamazdı o zaten. Kafamı kaldırmadan parmaklarımla gözlerimi sildim. Babam saçlarımı okşuyordu. Kafamı kaldırarak göz göze geldik. Dudaklarında bir gülümseme, gözlerinde ise o gururlu ifade vardı.
Çocuklarından gurur duyan bir babanın ifadesi vardı o gözlerde.
Sürgen erkekleri olarak beni sakinleştirmek babama, annemi sakinleştirmek ise abime düşmüştü hep olduğu gibi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Kırık Serçe (Aile Serisi-1)
ChickLit"Hiç mi görmüyorsun ya, hiç mi anlamıyorsun beni Elfida?" diye bağırdı sinirle. Kaşlarım bilinmezlikle çatıldı. Neyi anlamıyordum? Yüz ifadem iyice çıldırmasına sebebiyet verirken yüksek sesi tonunu hiç kaybetmeden devam etti. Elleri gergince dağın...
