We are now on our way to my home. When it was bit closer to my house, my heart trembled for I know who's been waiting for me outside.
May parte saakin ngayon na gusto nang kumaripas ng takbo sa kanya ngayon at yakapin siya pero natatakot ako, makikita niya kaming dalawa ni Rafael. Hindi ko pa nga nababanggit ito sa kanya.
Nang mahinto kami sa harap ng gate, mabilis na akong lumabas ng sasakyan ni Rafael para hindi niya na ako pagbuksan pa.
Ramdam ko ang mga mata niya na nakatingin saamin, saakin.
"Thanks for today, Stella. Thank you so much. I enjoyed this day." Raf told me. I just smiled at him awkwardly. I am looking on the car that been park from here but I know, he's there.
"Thanks, Raf." Yun lang ang nasabi ko.
Niyakap naman ako bigla ni Rafael.
Oh! Patay talaga ako neto.
"Why are you so bothered?" he asked laughing at me.
"Your going na ba? Ingat ka. Drive safe." Umusog naman na ako ng kaunti sa gate para ipakita kunwari kay Rafael na papasok na ako sa loob.
Tumatawa pa rin siya, "Mukhang gusto mo nang magpahinga. Aalis na ako. Take care, okay?"
Akala ko naman ay aalis na siya pero...
Mabilis siyang lumapit saakin at hinalikan ako sa noo.
"I'm dead for sure. Manunuyo ako panigurado." naisip ko.
Hinintay ko lang si Rafael na umalis na nang tuluyan.
Para naman akong nakahinga nang maluwag pero nangingibabaw ang kaba ko ngayon na haharapin ko na siya ulit.
I'm just staring at his car, I am waiting for him to come outside but... okay, he was jealous now for sure.
Ako naman na ang lumapit sa sasakyan niya at kumatok sa bintana.
"Hey? Come out, Bong."
Dalawang beses na akong kumatok pero hindi pa rin siya lumalabas.
"Bong..." pagtawag ko.
Kumatok na naman ulit ako.
"Love?"
Sa wakas! Ibinaba niya na ang bintana.
I automatically smiled when I saw him. My heart don't know what to feel, nagwawala ito.
"Nice to see you again, Mr. President." I greeted him, he gave me nothing but a plain and no emotion face.
He rolled his eyes. He came out of his car.
"It's not nice to see you with other boys, Ms. Stella Clarey." he said seriously.
I walked closer to him and hugged him so tight. "Damn, I miss you. Namiss kita, Apo BBM."
I felt some relief when he hugged me back. "Damn, woman... I am so weak when it comes to you."
I looked at him, I pouted. "Kumain ka na ba?" Tumango siya.
Hinawakan ko na ang kamay niya. Hinatak ko na siya papasok sa bahay.
Naupo lamang siya sa may sala habang ako nandito sa may kusina upang itimpla siya ng kape. Napapatingin pa ako sa kanya dahil ang tahimik niya.
Sasabihin ko na ba sa kanya? Pero, dapat may sabihin din siya saakin. Patas lang kami kung sakali. Kailangan niya rin naman mag-explain tungkol sa litrato nila ng first lady.
