Ο Φρίξος την είχε μαλώσει για αρχή, αλλά ύστερα επέστρεψε στον όντα της και κάθισαν να μιλήσουν ώρες. Και για το άθλιο όραμα με το μωρό και για τη μάνα της. Μίλησαν και για το Μάρκο και την τελευταία της συνάντηση μαζί του που του είχε για πολλοστή φορά, ξεκαθαρίσει τα πράγματα. Η σκέψη του να είναι η Θεοφανώ συγκρια τον τρόμαζε, τον πάνιαζε γιατί ήξερε πως εκείνο το κορίτσι προοριζόταν για ελευθερία και όχι για αλυσίδες. Δεν της το είχε πει ποτέ, μα το ήξερε βαθιά μέσα του.
Οι γάμοι του θα γίνονταν την Κυριακή που οι Λασκαραίοι θα έλειπαν για μια επίσκεψη και θα είχαν την εκκλησιά ελεύθερη.
«Είσαι χαρούμενη, κοπέλα μου;» ρώτησε τη Μορφούλα καθώς κουβαλούσαν τα φαγιά στην τραπεζαρία για το δείπνο.
«Πολύ! Τον αγαπάω τον αποκορομενο.» της γέλασε. «Σου εύχομαι κι εσένα τέτοιαν αγάπη, Θεοφανώ.»
«Τώρα σώθηκες.» αναστέναξε το κορίτσι και πήγε να ανοίξει την πόρτα όταν άνοιξε μόνη της και εμφανίστηκε μπροστά της ο Αντρέι. «Καλησπέρα.» του είπε, κάνοντας ένα βήμα πίσω.
«Καλησπέρα σας,» απάντησε ευγενικά. «Να σας βοηθήσω.» συνέχισε και άνοιξε διάπλατα τις πόρτες για να περάσουν.
Το δείπνο ήταν ήσυχο και ολίγον ανιαρό. Η παρουσία της Κερασίνας στο τραπέζι πια είχε φέρει τις πρώτες μέρες ένα ενδιαφέρον μα τσαγανά-τσαγανά, κι αυτή έπαψε να προσπαθεί. Κοιτούσε το πιάτο της και το κρασί της και μιλούσε μόνον όταν κάποιος της απευθυνόταν. Ο Αντρέι αναρωτήθηκε που είχε πάει η ζωντάνια της κοπέλας μα το ξέχασε όταν η Θεοφανώ του σέρβιρε γλυκό κυδώνι που είχε φτιάξει η Τσαντούλα για τον γάμο με προτροπή της Δαμιανής. Την κοίταξε και εγνευσε σαν ευχαριστία, μα δεν το άγγιξε.
«...οπότε εάν ενδιαφέρεσαι, μπορείς να συνοδέψεις τον Κανέλλο στην Καλαμάτα.» τελείωσε ο Μιχαήλ όταν είχαν αποσυρθεί οι πέντε τους στο αναγνωστήριο, πίνοντας λίγο κρασί και μιλώντας για δουλειές.
«Φοβάμαι πως δεν μπορώ να λείψω από την εκκλησία. Ύστερα, δεν θα ήθελα να εμπλακώ στις δουλειές σας.» του απάντησε ο Αντρέι καθήμενος δίπλα στο δεξί τοίχο.
«Να ανακατευτείς; Λάσκαρης είσαι!» είπε ο Κανέλλος.
«Δεν χρειάζεται να πιέζουμε τον Αντρέα, θείε. Όπως αγαπά εκείνος.» είπε ήρεμα ο Μάρκος
«Εκείνος είναι ξύπνιος και μέχρι τώρα η βοήθεια του στις αποφάσεις μας ήταν μεγάλη.» του θύμισε ο Κανέλλος.
