Ήταν αγκαλιασμένοι ύστερα από ώρα χώρια. Εκείνος την είχε αφήσει να του αποκαλύψει πρώτη το όραμα της για την Πολυξένη και είχε στηριχτεί στον τοίχο να μην χάσει την ισορροπία του και σωριαστεί πρώτου μπορέσει κι εκείνος να της φανερωσει την αλήθεια από το γράμμα της Αυγερινής.
Εκείνη λύγισε. Έκλαιγε γοερά μέσα στην αγκαλιά του καθώς εκείνος της ψιθύριζε όμορφα λόγια, στήριξη και αγάπη. Ολην την αγάπη του κόσμου της είπε.
«Με θέλει νεκρή. Όχι απλά να με βρει.» του είπε.
«Δεν πρόκειται να την αφήσω να σε πλησιάσει. Και τώρα δεν θα σε βρει με τον κωπελατο της ακόμη φυλακισμένο.» της απάντησε, χαϊδεύοντας το βρεμένο μάγουλο της.
«Θέλω να φύγουμε, Αντρέι. Με το που σαραντίσει το παιδί, πρέπει να φύγουμε.» του είπε μέσα από βαριές ανάσες.
«Θα φύγουμε. Μακρια από εδώ, κανείς δεν θα μας βρει μόνον εάν το θελήσουμε. Στο υπόσχομαι.» της είπε και της άφησε ένα απαλό φιλί στα χείλη.
Τριγύριζε στο μυαλό του η Πολυξένη. Η εικόνα της. Το μαύρο των ρούχων της και εκείνα τα σφιγμένα χείλη. Το ποσό αγέρωχη και θυμωμένη έδειχνε από τότε που την θυμόταν, μα πάντα αφοσιωμένη πλήρως στους Λασκαραίους, στην Δαμιανή. Πίστη. Μόνιμα χαλί να την πατήσει.
Πως θα μπορούσε;
Ο Κανέλλος πέρασε με τον Κοσμά πριν ανηφορίσουν για Αρεόπολη και άφησε λίγα αυγά και φρέσκια πίτα από την Τσαντούλα. Γκρίνιαξε λίγο για το πως είχε καταντήσει ταχυδρόμος μα με ένα πλατύ χαμόγελο ακούμπησε το χέρι του απάνω στην κοιλιά της Θεοφανως και τα ξέχασε όλα τα χωρατά που χωρούσε εκείνο το λωλό κεφάλι του.
«Δεν αντέχεις εδώ μέσα.» σχολίασε η Θεοφανώ, κοιτώντας τον Αντρέι να σβήνει άλλη μια αράδα που είχε γράψει πιο πριν. «Δεν χρειάζεται να με φυλάς βράδυ-πρωί, κανείς δεν ξέρει το σπίτι μας, Αντρέι.»
«Αντέχω μια χαρά.» της απάντησε χωρίς να πάρει τα μάτια του από το χαρτί. «Πήγαινε να ξαπλώσεις και έρχομαι κι εγώ.»
Η Θεοφανώ πήρε μια μεγάλη ανάσα και την άφησε. Άπλωσε το χέρι της και τον χάιδεψε στους ώμους καθώς περπατούσε για να βγει από την σάλα με τις άσχημες σκέψεις να κατακλύζουν το μυαλό της. Εκείνη τον έχει φέρει σε τούτη την κατάσταση. Ανήμπορο, μόνο. Επειδή έπρεπε να την φυλα. Μακρια από τον ίδιο του τον Πύργο και την οικογένεια του που δεν μπορούσε να τη δεχτεί και τη λόγιζε δούλα και μάγισσα μαζί.
