(Uni)
ပုံမှန်နေ့လေးအတိုင်းပင် လည်ပတ်နေခဲ့တဲ့ တစ်နေ့တာမှာ ဂိုက်သင်ချိန်ပြီးခါနီးမှပဲ အနှောင့်အယှက်တစ်ဖြတ် ဝင်ချလာပါသည်။
အိမ်ပေါက်ဝတွင် ရပ်ကြည့်နေသူကို ခညောင်းဦး မြင်ပါသော်လည်း မသိကျိုးကျွံပြုပြီးသာ ပုစ္ဆာတစ်ပုဒ်ကို ဆက်ရှင်းပြနေမိသည်။ ထိုအခါ ကြိုဆိုခြင်းမခံရမှန်း သိသွားသူက ခုံအလွတ်တစ်လုံးကို ဆွဲယူလို့သာ ခြင်းတောင်းကြီးဘေးချပြီး ထိုင်စောင့်နေတော့သည်။
" တီလေးက ဘာလား..။ ကလေးလည်းမဟုတ်ဘဲ ကျွန်တော့်ကို လာကြိုနေတာလား "
အတန်းပြီးတာနဲ့ မမျှော်လင့်ဘဲ လှမ်းမြင်လိုက်ရသူကြောင့် ဟန်မင်းညီ အလိုမကျစွာဖြင့် ဘုတောပြောလာသည်။ ခညောင်းဦးကတော့ ခုံတွေစီသိမ်းရင်းနဲ့ အချေအတင်ပြောနေကြတဲ့ တူဝရီးနှစ်ယောက်ကို ဂရုစိုက်ပုံမပြခဲ့ပေ။
" နင့်ကိုဘယ်သူမှ အရေးလုပ်မနေဘူး။ ငါ့ဘာသာ ကိစ္စရှိလို့လာတာ.. "
ဟန်မင်းညီကို တုံ့ပြန်ပြောဆိုနေရင်းက ဘေးတွင်ချထားတဲ့ ခြင်းတောင်းကိုလှမ်းကိုင်လို့ ခက်ခက်ဝေ ထရပ်လိုက်သည်။
" ဘာကိစ္စ "
" လျှာမရှည်နဲ့..။ ကလေးက ကလေးလိုနေ.. သွား! အိမ်ပြန်တော့ "
" သူများအိမ်မှာ စွတ်အော်မနေနဲ့! နားငြီးတယ်ဗျ "
လိုတာထက်ပိုပြီး တင်းမာပြနေတဲ့ ခက်ခက်ဝေကို ဟန်မင်းညီကလည်း သေးသေးတင်မခံဘဲနဲ့ ပြန်အော်သည်။ ထိုမှသာ ခက်ခက်ဝေလည်း အိမ်ထဲကိုမသိမသာ ဝေ့ကြည့်ရင်းက အသံအနေအထားကို ပြန်ထိန်းလိုက်သည်။
" ငါနင့်ဆရာနဲ့ စကားပြောစရာရှိတယ်။ အိမ်ပြန်တော့လေ "
" ကျစ်! ကိုယ့်အိမ်ကိုယ် ပြန်ချင်ပြန်မယ်.. မပြန်ချင် မပြန်ဘူးပေါ့။ တီလေးကဘာလို့ ဆရာလာလုပ်နေတာလဲ "
ထိုအချိန်တွင် မီးဖိုခန်းထဲကနေ ယောက်မကြီးကိုင်လျက်နဲ့ ဒေါ်ဖြူဖြူမောင် ထွက်ချလာလေသည်။
" ဪ! အသံတွေကြားလို့ ဘယ်သူများရောက်နေလဲ ထွက်ကြည့်တာ.. သမီးခက်ကိုး "
YOU ARE READING
ငပြူးငလူး
General Fictionပဲပြုတ်သည်ငပြူးနဲ့ ဆိုက်ကားဆရာငလူးတို့ရဲ့ story လေးတစ်ပုဒ်
