"ညည္းတို႔ကမွသင္ရလြယ္ေသးေအ၊ ဟို သက္ႏွင္းတို႔အဖြဲ႕မ်ား အာကိုေပါက္လို႔"
"အမရယ္ ကေလးေတြပါဆိုမွ"
ကေလးေတြလို႔သာေျပာတာ ဟန္နဲ႔မတိမ္းမယိမ္းေတြေလ။
"ထက္ထက္က လက္ကိုေတာင့္မထားနဲ႔"
"ကိုယ္ကိုကိုင္းထား စံကားဝါ"
အမပက အားႀကိဳးမာန္တက္ေအာ္သင္ေနပါေသာ္လည္း လူကအာ႐ုံမရ။ ေန႔ခင္းကငပိခ်က္ေတြစားထားတာမို႔ မ်က္လုံးကစင္းေနပါ၏။ က်န္တဲ့သူေတြကလည္း သူတို႔အာ႐ုံနဲ႔သူတို႔မို႔ မေနႏိုင္စြာ အေနာက္ဘက္နံရံကိုမွီၿပီး ဒူးေထာင္ေမွာက္ေနလိုက္သည္။
အခ်ိန္ကားဘယ္ေလာက္ပင္ရွိသြားသလဲမသိ။ လူေတြကလည္း တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ျပန္ကုန္ၾကေလၿပီ။ ဟန္ကေတာ့ အိပ္ေမာက်ၿမဲပင္။
တိတ္ဆိတ္ေနခိုက္ ဟန႔္အနားကိုတျဖည္းျဖည္းနီးကပ္လာတဲ့ အရိပ္ကေလးတစ္ခု။ ေနာက္ၿပီး ဟန႔္နဖူးကို ခပ္ဖြဖြနမ္း၏။ လူသူမသိ အနမ္းကေလးတစ္ပြင့္ခ်စ္ရစ္ခဲ့တာ ဟန္သိႏိုင္ပါေစ။
အဝတ္က ႏွစ္စုံ၊ ဆရာမေလးနဲ႔ စံကားဝါတို႔ရၿပီမို႔ ဝတ္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ခ်က္ခ်င္းဝတ္ၾကည့္မွ မေတာ္ေနလွ်င္ ျပင္ဆင္ရမွီမည္။
စကားဝါ့ဝတ္စုံကို ၫႊန္းနဲ႔ေကသြယ္ကအတူခ်ဳပ္ၾက၏။ ၫႊန္းအတြက္က် စံကားဝါကခ်ဳပ္သည္။ အဲဒီလိုခြဲလုပ္မွပဲၿပီးမည္။
ခဏေနေတာ့ ဟန႔္ပခုံးအာစ ဖြဖြလႈပ္ႏႈိးသည္။ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဝါက ၿပဳံး၍ၾကည့္ေနသည္။ ဘယ္လိုျဖစ္လို႔ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္မသိ။
"ျပန္ေတာ့ေလ၊ ဟန္တို႔ပဲက်န္ေတာ့တယ္"
"ဝါကေရာ"
"တို႔ကို ပိုင္လာႀကိဳေနၿပီ"
"ၫႊန္းျပန္သြားၿပီလား"
"မင္းကိုမႏႈိးခ်င္လို႔တဲ့ ႏိုးတဲ့အထိေစာင့္ေနေလရဲ႕"
ထိုင္ရာမွ သြက္သြက္ထၿပီး ရွာေတာ့ အမျခယ္တို႔နဲ႔႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ေနၾကသည္။ လႊမ္းတို႔အပါအဝင္ ငါးေယာက္ပဲရွိပါေတာ့သည္။
"ၫႊန္း"
"အိပ္ပုတ္"
"အေၾကာေတြတက္လို႔ပါ"
YOU ARE READING
ရွှေဂဟေဆက်ကာရယ်
Romanceသံယောဇဉ်တွေက ငြိတွယ်မိရင် သိပ်ကိုကြောက်ဖို့ကောင်းတယ်။ သို့ပေမဲ့ မောင့်ပုလဲကတော့ မောင် မရမက တွယ်ငြိချင်မိတဲ့ သံယောဇဉ်လှလှကလေးပေါ့။ သံေယာဇဥ္ေတြက ၿငိတြယ္မိရင္ သိပ္ကိုေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ သို႔ေပမဲ့ ေမာင့္ပုလဲကေတာ့ ေမာင္ မရမက တြယ္ၿငိခ်င္မိတဲ့ သံေယာဇဥ္လွလ...
